ΠΛΑΤΩΝ: Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η μεγάλη φιλοσοφική σχολή της Ελλάδας, που επηρέασε τη δυτική σκέψη, αποτελείται από τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, με αυτήν τη σειρά τόσο χρονολογικά, όσο και επειδή ο Αριστοτέλης ήταν μαθητής του Πλάτωνα και ο Πλάτων του Σωκράτη. Εξάλλου, είναι γνωστό πως ο Σωκράτης δεν έγραψε τίποτα, και τη διδασκαλία του τη μαθαίνουμε μέσα από τα γραπτά του μαθητή του, Πλάτωνα.

Ο Πλάτωνας γεννήθηκε το 427 π.Χ. στην Αθήνα και πέθανε το 347 π.Χ. στην αγαπημένη του γενέτειρα. Το όνομά του ήταν Αριστοκλής, αλλά κατά την εφηβεία του υιοθέτησε το όνομα Πλάτωνας, λόγω του ότι είχε πλατύ στέρνο και μέτωπο, καθώς ήταν παλαιστής και νικητής στα Πύθια – αθλητικοί αγώνες στους Δελφούς, προς τιμήν του Απόλλωνα.

Είναι εκείνος ο φιλόσοφος που έχει διαβαστεί περισσότερο από κανέναν άλλον παγκοσμίως. Κατά τον Πλάτωνα, σοφός είναι εκείνος που τα γνωρίζει όλα, επομένως δεν έχει ανάγκη τη γνώση. Στην αντίπερα όχθη κατατάσσει τον αδαή, ο οποίος δεν πρόκειται να μάθει τίποτε, γιατί δεν θέλει ή δεν μπορεί. Στο ενδιάμεσο βρίσκεται ο φιλόσοφος, όπου κατατάσσει και τον εαυτό του, καθώς είναι εκείνος που αγαπά τη γνώση, τη σοφία και κάνει τα πάντα για να την αποκτήσει.

Γνωρίζουμε ότι καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, με το οικογενειακό του δέντρο να φτάνει από την πλευρά του πατέρα του, του Αρίστωνα, στον βασιλιά Κόδρο, και από την πλευρά της μητέρας του, της Περικτιόνης, στον φιλόσοφο και νομοθέτη της Αθήνας Σόλωνα, ο οποίος επίσης καταγόταν από τον μυθικό βασιλιά της Αθήνας Κόδρο. Ο Πλάτωνας είχε δύο αδελφούς, τον Γλαύκωνα και τον Αδείμαντο, και μία αδελφή, την Πωτώνη, ο γιος της οποίας, ο Σπεύσιππος, τον διαδέχθηκε ως επικεφαλής της Ακαδημίας του. Επίσης, από τον δεύτερο γάμο της μητέρας του –μετά τον θάνατο του Αρίστωνα– με τον θείο της και φίλο του Περικλή, Πυριλάμπη, ο Πλάτων απέκτησε και έναν ετεροθαλή αδελφό, τον Αντίφωνο. Όλα τα αδέλφια του αναφέρονται στα έργα του σε διάφορους διαλόγους.

Ως γόνος πλούσιας οικογένειας, πήρε καλή μόρφωση, με εντυπωσιακές επιδόσεις στην ποίηση, στη μουσική, στις τέχνες και στον αθλητισμό. Από τον Αριστοτέλη μαθαίνουμε ότι διδάχθηκε φιλοσοφία από τον οπαδό του Ηράκλειτου, Κρατύλο. Η γνωριμία του όμως στα είκοσί του χρόνια με τον Σωκράτη, τον σημάδεψε, καθώς τον επηρέασε όχι μόνο με τη φιλοσοφία του, τον τρόπο που συζητούσε, αλλά κυρίως με την προσωπικότητα του, το ήθος του και το ιδανικό του για τον δίκαιο άνθρωπο. Η γνωριμία του αυτή τον μετέστρεψε από τις πολιτικές του φιλοδοξίες και αφιερώθηκε στη φιλοσοφία, καταστρέφοντας τα ποιητικά του έργα και τις τραγωδίες που ήδη είχε γράψει.

Η γνωριμία του με τον Σωκράτη συμπίπτει με το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου. Δύο θείοι του, ο Κριτίας και ο Χαρμίδης, ήταν ανάμεσα στους Τριάκοντα Τυράννους που κυβέρνησαν την Αθήνα με ασύλληπτη αγριότητα. Αυτό τον σόκαρε, καθώς διαπίστωσε ότι και η ολιγαρχία ήταν ένα πολίτευμα χειρότερο από τη δημοκρατία. Σε μια μεθύστερη επιστολή του (κάποιοι αμφισβητούν τη γνησιότητά της) αναφέρει σοκαρισμένος: «Καθώς λοιπόν έβλεπα όλα αυτά, και άλλα πολύ χειρότερα, αγανάχτησα και απομακρύνθηκα απ’ όλα αυτά. Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και έπεσε το πολίτευμα των τριάντα τυράννων. Και πάλι σκέφτηκα να ασχοληθώ με την πολιτική, αλλά δεν ήμουν τόσο θερμός. H εποχή ήταν ταραγμένη και έγιναν πάλι πολλά κακά, παρ’ όλο που το νέο δημοκρατικό πολίτευμα έδειξε μεγάλη επιείκεια. Ξανά όμως, κατά κακή τύχη, αυτόν τον φίλο μας τον Σωκράτη, μερικοί απ’ αυτούς που είχαν την εξουσία τον πήγαν στα δικαστήρια με την πιο απαράδεκτη κατηγορία, που δεν ταίριαζε καθόλου με τον Σωκράτη. Τον κατηγόρησαν για ασέβεια, και οι δικαστές τον καταδίκασαν και τον σκότωσαν».

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο θάνατος του Σωκράτη σόκαρε τον Πλάτωνα. Αμέσως μετά πήγε στα Μέγαρα, όπου φυγάδευσε και την οικογένεια του Σωκράτη. Αργότερα πήγε στην κάτω Ιταλία, όπου γνωρίστηκε με τον πυθαγόρειο φιλόσοφο και πολιτικό Αρχύτα, και από εκεί στις Συρακούσες, καλεσμένος από τον τύραννο Διονύσιο. Εκεί έγινε φίλος με τον Δίωνα, τον γυναικάδελφο του Διονυσίου, που ήταν λάτρης της φιλοσοφίας.

Ερχόμενος σε σύγκρουση με τον τύραννο, επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο με κατεύθυνση την Αθήνα. Αλλά το πλοίο ξέμεινε στην πόλη-εχθρό της Αθήνας, Αίγινα, με αποτέλεσμα ο Πλάτωνας να πουληθεί δούλος, αλλά απελευθερώθηκε καθώς ένας φίλος του τον αναγνώρισε. Επιστρέφει στην Αθήνα και ιδρύει τη σχολή του, την Ακαδημία. Όταν το 367 π.Χ. πέθανε ο τύραννος Διονύσιος, ανέλαβε την εξουσία στις Συρακούσες ο γιος του, ο Διονύσιος ο νεότερος, νέος και άπειρος. Τότε ο Δίωνας προσκάλεσε τον Πλάτωνα στη Σικελία για να διδάξει τον νεαρό τύραννο. Ο Πλάτων πήγε για δεύτερη φορά στις Συρακούσες, αλλά δεν έμεινε πολύ, καθώς ο Δίωνας φοβήθηκε πως ο φιλόσοφος με τον νεαρό Διονύσιο θα στρέφονταν εναντίον του, και τον φυλάκισε για λίγο και μετά τον εξόρισε. Ο Πλάτων επιστρέφει απογοητευμένος στην Αθήνα, για να επιστρέψει για τρίτη φορά στις Συρακούσες, προσκαλεσμένος αυτήν τη φορά από τον ίδιο τον Διονύσιο, ο οποίος κατηγορούσε τον Δίωνα πως εποφθαλμιούσε τον θρόνο του. Ο Πλάτωνας δεν κατάφερε να πείσει τον νεαρό τύραννο για την αθωότητα του Δίωνα, με αποτέλεσμα την εκ νέου εξορία του. Επέστρεψε στην Αθήνα, από όπου δεν ξαναέφυγε, αφοσιωμένος στα έργα του και στην Ακαδημία του επί σαράντα χρόνια, μέχρι τον ήσυχο θάνατό του σε ηλικία 80 ετών.

«μηδείς αγεωμέτρητος εισήτω μου την στέγην»

Πιστεύεται πως στην Ακαδημία του ήταν ανηρτημένη αυτή η επιγραφή, που σημαίνει σε απλή νεοελληνική, «κανείς που δεν γνωρίζει γεωμετρία να μην μπει στον χώρο της σχολής μου». Και αυτό διότι ο Πλάτων βασιζόταν για τη φιλοσοφία του στα μαθηματικά. Στα έργα του χρησιμοποιούσε διαλόγους, με κύριο πρόσωπο τον αγαπημένο του δάσκαλο, Σωκράτη, ενώ ο ίδιος δεν εμφανιζόταν ποτέ. Τις διδαχές του από τον Σωκράτη μετέφερε στα έργα του, με αποτέλεσμα να γνωρίζουμε το τι δίδαξε ο Σωκράτης, που δεν έγραψε ποτέ, μέσα από τα έργα του Πλάτωνα.

«Ο θάνατος του Σωκράτη»

Η φιλοσοφία του Πλάτωνα

Η φιλοσοφία του Πλάτωνα βασίζεται στα Μαθηματικά, απ’ όπου άντλησε και τη Θεωρία των Ιδεών.

Η πλατωνική φιλοσοφία είναι ιδεοκρατική. Ο Πλάτων είναι ορθολογιστής και πιστεύει ακράδαντα ότι η λογική πρέπει να ακολουθείται οπουδήποτε και αν οδηγεί. Το βασικό κέντρο της πλατωνικής φιλοσοφίας είναι μια ορθολογιστική ηθική.

Ασχολείται έντονα με τα γνωρίσματα της ψυχής, το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Αντίστοιχα, αναγνωρίζει τρεις αρετές: τη σοφία, την ανδρεία και τη σωφροσύνη. Τις τρεις αυτές αρετές τις παραλληλίζει με τις τρεις χορδές της λύρας, την υπάτη, τη μέση και τη νήτη.

Οι τρεις αυτές αρετές πρέπει να αναπτύσσονται αρμονικά, ώστε το λογιστικό, που είναι το λογικό, ως θείο να κυβερνά, ενώ το θυμοειδές, που είναι καθαρά το ψυχικό, το συναισθηματικό, να υπακούει σ’ αυτό ως βοηθός. Και τα δύο μαζί να διευθύνουν το επιθυμητικό, που είναι η όρεξη, ο πόθος, για να μην επιχειρεί να άρχει αυτό, αφού είναι το πιο άπληστο και το κατώτερο μέρος της ψυχής. Η αρμονική συνύπαρξη των τριών αυτών αρετών δίνει τη δικαιοσύνη, η οποία είναι αρμονία των τριών άλλων αρετών.

Και εδώ έρχεται η ιδεολογία του Πλάτωνα για την Πολιτεία του, που τη θέλει πάνω απ’ όλα δίκαιη, καθώς στην τριμερή διάκριση της ψυχής, υποστήριξε πως θα πρέπει να αντιστοιχεί η διαστρωμάτωση της ιδανικής πολιτείας σε τρεις τάξεις: α) στους κοινούς πολίτες που καθοδηγούνται στις πράξεις τους από το επιθυμητικό τμήμα της ψυχής τους, β) στους φύλακες, των οποίων η συμπεριφορά κυριαρχείται από το θυμοειδές τμήμα της ψυχής τους, και γ) στους φιλοσόφους, που ζουν σύμφωνα με τις αρχές και τις υποδείξεις του λογιστικού τμήματος της ψυχής τους. Όλοι αυτοί πρέπει να εκτελούν την αντίστοιχη αποστολή για το καλό της πολιτείας. Και αποστολή τους είναι α) για τους κοινούς πολίτες οι χειρωνακτικές εργασίες καθώς αποτελούν την κατώτερη τάξη, β) για τους φύλακες, που αποτελούν τη μεσαία τάξη, η φροντίδα και η φύλαξη των νόμων και των κανόνων της πολιτείας και η προστασία από τους εξωτερικούς εχθρούς, και γ) για τους φιλοσόφους, που είναι η ανώτερη και άρχουσα τάξη, η δίκαιη διακυβέρνηση της πολιτείας.

Εδώ να τονίσουμε την ιδανική πολιτεία του ο Πλάτωνας θέλει να τη διοικούν οι σοφοί, καθώς πίστευε πως όταν οι φιλόσοφοι βασιλέψουν και οι βασιλιάδες φιλοσοφήσουν, μόνο τότε θα ευτυχήσουν οι λαοί. Και αυτό επειδή μόνο όσοι διδάχθηκαν φιλοσοφία γνωρίζουν τη θεωρία των ιδεών που οδηγεί στη δικαιοσύνη.

Η Θεωρία των Ιδεών

Σε μια υποβλητική μεταφορά, ο Πλάτων παρομοιάζει τους ανθρώπους με αλυσοδεμένους δεσμώτες, οι οποίοι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα υπόγειο σπήλαιο και θεωρούν ότι η πραγματικότητα ταυτίζεται με τις αμυδρές σκιές που βλέπουν να κινούνται στα τοιχώματα του σπηλαίου. Ορισμένοι από τους δεσμώτες έχουν την τύχη να τους ελευθερώσει κάποιος και να τους πείσει με πολύ κόπο να στραφούν προς την έξοδο του σπηλαίου, ανεβαίνοντας ένα μακρύ και δύσβατο μονοπάτι. Μόνο όταν βγουν από το σπήλαιο και εξοικειωθούν με το εκτυφλωτικό φως του ήλιου, θα αντιληφθούν την πλάνη μέσα στην οποία έζησαν όλη την προηγούμενη ζωή τους.

Αυτή είναι η βάση για τη Θεωρία των Ιδεών του Πλάτωνα. Για την ακρίβεια, ο Πλάτων υποστήριζε ότι, πέρα από τη συνεχώς μεταβαλλόμενη αισθητή πραγματικότητα, υπάρχουν κάποιες αυθύπαρκτες, αμετάβλητες και νοητές οντότητες, οι «Ιδέες». Τα αντικείμενα του αισθητού κόσμου οφείλουν την ύπαρξή τους και την όποια αλήθεια τους στη σχέση τους με τις Ιδέες. 

Ο Πλάτων δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στα δεδομένα των αισθήσεων. Υποστηρίζει ότι ο αισθητός κόσμος είναι ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο σύμπαν, χωρίς σταθερότητα. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τις αισθήσεις του για να συλλάβει την αισθητή πραγματικότητα, οι αισθήσεις όμως είναι εξ ορισμού υποκειμενικές και αποτελούν πηγή πλάνης. Πώς είναι δυνατόν να αποκτήσει κάποιος έγκυρη γνώση για οτιδήποτε βασισμένος στις αισθήσεις του; Αν υπάρχει κάποια βεβαιότητα, αυτή πρέπει να αναζητηθεί στη σκέψη και στη γλώσσα – στους «λόγους». Οι πλατωνικές Ιδέες είναι τα αντικείμενα της καθαρής σκέψης. 

Όταν ένας ζωγράφος ζωγραφίσει ένα άλογο, ποιο είναι πιο πραγματικό, το ζωγραφισμένο ή το πρωτότυπο; Σίγουρα πιο πραγματικό είναι το μοντέλο που ζωγράφισε ο ζωγράφος. Έτσι και όταν ζωγραφίζουμε κύκλους. Κανείς δεν πετυχαίνει τον τέλειο κύκλο, καθώς άλλος τους κάνει καλύτερα και άλλος χειρότερα. Όσο πιο καλά ζωγραφισμένος είναι ένας κύκλος τόσο πιο πολύ μοιάζει στον απόλυτο, ιδεώδη κύκλο – την ιδέα του κύκλου. H ιδέα του κύκλου είναι το πρωτότυπο, και το πρωτότυπο είναι πιο πραγματικό από την απομίμηση. Οι Ιδέες είναι τα απόλυτα πραγματικά αντικείμενα και υπάρχουν σ’ έναν άλλο κόσμο, όχι τον αισθητό. Σ’ έναν κόσμο που γίνεται γνωστός μόνο με τον νου και όχι με τις αισθήσεις. Εν ολίγοις, υπάρχουν δύο κόσμοι. O αισθητός, που όλα σ’ αυτόν βρίσκονται σε διαρκή μεταβολή, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, και ο νοητός, ο κόσμος των ιδεών που είναι αιώνιες και αναλλοίωτες.

Τα έργα του Πλάτωνα

Ο Πλάτωνας έγραψε τα περισσότερα έργα του σε μορφή διαλόγων, θέλοντας να τους προσδώσει την ιδιόμορφη διδασκαλία του Σωκράτη.

Η «Απολογία», το μόνο μη διαλογικό έργο, όπου αναφέρει ότι ο ίδιος ήταν παρών, θεωρείται ένα εξόχως ιστορικό έργο. Στην «Απολογία» του Σωκράτη με τη γραφίδα του Πλάτωνα διαβάζουμε ότι έπειτα από την κατηγορία των Άνυτου, Μέλητα και Λύκωνος εναντίον του Σωκράτη, ο φιλόσοφος εκφώνησε ουσιαστικά τρεις λόγους, προσπαθώντας τόσο να απολογηθεί όσο και να αναιρέσει τις κατηγορίες. Το τρίτο μέρος του λόγου του έχει άμεση σχέση με τη ψηφοφορία του δικαστηρίου και την απόφασή του. Το πλατωνικό αυτό έργο αποτελεί μία ελεύθερη απόδοση του δικανικού λόγου που εκφώνησε ο Σωκράτης το 399 π.Χ. στο δικαστήριο της Ηλιαίας, αντιμετωπίζοντας την κατηγορία ότι δεν πίστευε στους θεούς της πόλης, αλλά εισήγαγε καινά δαιμόνια και διέφθειρε με τις διδασκαλίες του τους νέους.

Στον Κανόνα της Πλατωνικής Βίβλου (Άπαντα του Πλάτωνος - Corpus Platonicum) περιλαμβάνονται: Τριάντα τέσσερις (34) Διάλογοι, «Η Απολογία του Σωκράτους», και 13 Επιστολές του Πλάτωνος. 

Τα έργα του Πλάτωνος σώζονται και κατά αλφαβητική σειρά κατά περιεχόμενο είναι τα εξής: 

1.- Απολογία Σωκράτους.

2.- Ατλαντικός - Κριτίας.

3.- Επιστολαί.

4.- Επιτάφιος - Μενέξενος.

5.- Εριστικός - Ευθύδημος.

6.- Νυκτερινός Σύλλογος - Επινομίς.

7.- Περί Αγαθού - Συμπόσιον.

8.- Περί Ανδρείας - Λάχης.

9.- Περί Ανθρώπου Φύσεως - Αλκιβιάδης Α΄ .

10.- Περί Αρετής - Μένων.

11.- Περί Δικαίου - Πολιτεία.

12.- Περί Επιστήμης - Θεαίτητος.

13.- Περί Έρωτος - Φαίδρος.

14.- Περί Ηδονής - Φίληβος.

15.- Περί Ιδεών - Παρμενίδης.

16.- Περί Ιλιάδος - Ίων.

17.- Περί Νομοθεσίας - Νόμοι.

18.- Περί Νόμου - Μίνως.

19.- Περί Ονομάτων Ορθότητος - Κρατύλος.

20.- Περί Προσευχής - Αλκιβιάδης Β΄.

21.- Περί Ρητορικής - Γοργίας.

22.- Περί Σωφροσύνης - Χαρμίδης.

23.- Περί της Βασιλείας - Πολιτικός.

24.- Περί του Καλού - Ιππίας μείζων.

25.- Περί του Όντος - Σοφιστής.

26.- Περί του Οσίου - Ευθύφρων.

27.- Περί του Πρακτέου - Κρίτων.

28.- Περί του Ψεύδους - Ιππίας ελάσσων.

29.- Περί Φιλίας - Λύσις.

30.- Περί Φιλοσοφίας - Ερασταί.

31.- Περί Φιλοσοφίας - Θεάγης.

32.- Περί Φύσεως - Τίμαιος.

33.- Περί Ψυχής - Φαίδων.

34.- Προτρεπτικός - Κλειτοφών.

35.- Σοφισταί - Πρωταγόρας.

36.- Φιλοκερδής - Ίππαρχος.

Η συνέχεια της πλατωνικής φιλοσοφίας

Όπως αναφέραμε, ο Πλάτων είναι ο πλέον πολυδιαβασμένος φιλόσοφος παγκοσμίως. Αυτό οφείλεται και σε έναν ακόμη παράγοντα: στους συνεχιστές του έργου του.

Κατ’ αρχάς να αναφερθούμε στην Ακαδημία του, την πιο φημισμένη από τις φιλοσοφικές σχολές της αρχαίας Αθήνας. Ο χώρος στον οποίο δραστηριοποιήθηκε ήταν παλαιότερα ένα δημόσιο άλσος αφιερωμένο στον τοπικό ήρωα Εκάδημο όπου, ήδη κατά τα αρχαϊκά χρόνια, λειτούργησε ένα από τα τρία σημαντικά γυμνάσια της πόλης, τα οποία είχαν ως σκοπό την εκγύμναση και τη φυσική εξάσκηση των Αθηναίων εφήβων. Ο χώρος θεωρείτο ιερός, επειδή κατά τον μύθο ο Θησέας είχε κρύψει εκεί την Ελένη και, από σεβασμό για τη μακρά παράδοση και την ταύτισή του με τους Διόσκουρους, οι Σπαρτιάτες δεν τον κατέστρεψαν όταν εισέβαλαν το 413 π.Χ. στην Αττική.

Ο Σωκράτης σύχναζε στην περιοχή, και ο Πλάτων εξασκούσε τη φιλοσοφία σε αυτόν τον χώρο μέχρις ότου απέκτησε εκεί κοντά, και προς την κατεύθυνση του Ιππίου Κολωνού, μια μικρή ιδιοκτησία. Έκτοτε η διδασκαλία του ταυτίστηκε με την περιοχή της Ακαδημίας. Λέγεται ότι ο ίδιος αφιέρωσε ένα ιερό στις Μούσες μέσα στον χώρο του γυμνασίου, το οποίο ενδεχομένως αποτέλεσε και το επίκεντρο της διδακτικής του δράσης.

Μετά τον θάνατό του, τη σκυτάλη πήρε ο διάδοχός του Σπεύσιππος, και παρέμεινε με διάφορους συνεχιστές του πλατωνικού έργου για δέκα αιώνες συνεχούς παρουσίας, μέχρι το 529, που την κατάργησε ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός, με γόνιμες παρεμβολές ακόμη και από τους Ρωμαίους, π.χ. Κικέρων.

Ο πλατωνισμός (ή νεοπλατωνισμός) επιβίωσε υπογείως καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, κρυμμένος σε μυστηριακά ρεύματα, έως ότου οι πρωτότυπες ιδέες του ήλθαν και πάλι στο φως και σχολιάστηκαν κατά την Αναγέννηση. 

Σήμερα, ο καθένας μπορεί να επισκεφτεί τον αρχαιολογικό χώρο της Ακαδημίας, που βρίσκεται εκατέρωθεν της οδού Κρατύλου στην περιοχή Κολωνού και Ακαδημίας Πλάτωνος. Εκεί βρίσκονται τα σημαντικά μνημεία, κάποια προγενέστερα της Ακαδημίας, όπως η ιερά οικία γεωμετρικών χρόνων, το γυμνάσιο του πρώτου π.Χ. έως πρώτου μ.Χ. αιώνα, όπου αθλούνταν οι μαθητές-φοιτητές, η πρωτοελλαδική αψιδωτή οικία και το περίστυλο κτίριο του 4ου π.Χ. αιώνα. Στο μικρό πάρκο που περιβάλλεται από τις οδούς Μοναστηρίου, Τηλεφάνους, Κρέοντος και Πλάτωνος εγκαινιάστηκε στα τέλη Νοεμβρίου 2015 και λειτουργεί το Ψηφιακό Μουσείο της Ακαδημίας Πλάτωνος, που προετοιμάζει τον επισκέπτη για τη γνωριμία του με τον Πλάτωνα και το έργο του.

Αρχαιολογικός χώρος - Ακαδημία Πλάτωνος

Πηγή:
Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, Wikipedia, anthologion.gr, tvxs.gr, greek-language.gr, heliodromion.gr, plato-academy.gr