ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ...

Ο Άρης Δαβαράκης είναι φίλος. Υπήρξε στενός συνεργάτης και είναι από τους λίγους ανθρώπους του χώρου μας που σέβεται και ενδιαφέρεται για την καλή πορεία του μέσου στο οποίο συνεργάζεται.

Πολλές φορές τα γραπτά του ήταν σε κόντρα με τις «Επιταγές της εποχής», πολλές φορές οι απόψεις τους δεν ταυτιζόταν με την διοίκηση όμως η γραμμή της ελευθερίας του λόγου ήταν ξεκάθαρη. Γράφεις ότι αισθάνεσαι, υποστηρίζεις τις δικές σου απόψεις και διεκδικείς την κρητική του αναγνώστη με τον τρόπο που νιώθεις καλύτερα.

Τον άκουσα πρόσφατα σε μία τηλεοπτική συνέντευξη, στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού στον Alpha.

«Δεν υπάρχει λόγος να φοράμε φτερά και τακούνια για να είμαστε γκέι… Γνώρισα ανθρώπους σοβαρότατους, αξιοπρεπέστατους, κυρίους οι οποίοι ήταν γκέι… Ο Γιάννης Τσαρούχης ήταν γκέι, ο Μάνος Χατζηδάκης ήταν γκέι, ο Κάρολος Κουν ήταν γκέι» συμπλήρωσε ο Άρης.

Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί σαν τον Άρη, οι οποίοι επιβεβαιώνουν πως ζούμε σε μία χώρα οπισθοδρομική. Μία χώρα με συντηρητικούς και παρωχημένους ανθρώπους που στηλιτεύουν τον καθωσπρεπισμό, την αξιοπρέπεια και την σοβαρότητα στα επιτρεπτά στεγανά.

Έχω ακούσει πολλές φορές από προσωπικούς φίλους δηλώσεις «συμπαράστασης» του δικαιώματος του ανθρώπου να επιλέγει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Αρκεί να μην είναι σε κοινή θέα…

«Εγώ αγαπώ τους gay, είναι πάρα πολλοί φίλοι μου, δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί τους… αλλά εντάξει, όχι να κάνουν και παιδιά, όχι να παντρεύονται, μια χαρά είναι και με το σύμφωνο συμβίωσης. Τι άλλο θέλουν? Γιατί να θέλουν να κάνουν και παιδιά?»

Τα λόγια αυτά και παρόμοια έχουν βγει κατά καιρούς από φίλους επιστήμονες, μορφωμένους, ανθρώπους καλλιεργημένους που «αποδέχονται» την διαφορετικότητα αλλά με … μέτρο. Με όρια, με καλούπια. Σου «επιτρέπουν» να είσαι ελεύθερος υπό όρους!

Ποια όμως είναι η διαφορά αυτών με τους ομοφοβικούς? Με εκείνους που κυριολεκτικά μισούν τον δικαίωμα του καθενός να εκφραστεί ελεύθερα? ΚΑΜΙΑ!

Το μόνο που με ενδιαφέρει πραγματικά είναι να γράφω για ανθρώπους που διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα της ελευθερίας και της διαφορετικότητας. Με απλές λέξεις το δικαίωμα του καθενός να ζει όπως θέλει, να φοράει ότι αισθάνεται, να μιλάει ελεύθερα να έχει το αυτονόητο δικαίωμα να χρησιμοποιεί το δικό του κορμί όπως ακριβώς αισθάνεται. Το δικαίωμα του να είναι «διαφορετικός». Διότι στην ουσία ΔΕΝ είναι καθόλου διαφορετικός από τον καθέναν. Ο κόσμος και η κοινωνία όπου ζούμε τους κάνει διαφορετικούς. Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί που θεωρούνται διαφορετικοί, δεν αποτελούν μειονότητα, αλλά πολύ μεγάλη πλειονότητα γύρω μας. Οφείλουμε να τους σεβαστούμε. Να μην τους θέλουμε σώνει και ντε στα πλαίσια και τα καλούπια για να τους προσδίδουμε το αυτονόητο δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους.

Είμαι τυχερός και ευλογημένος διότι Ζω χρόνια στην Αμερική και είμαι υπερήφανος Ελληνο-Αμερικανός πολίτης. Γιατί εκεί ο κόσμος έχει κατακτήσει το δικαίωμα του να είναι ελεύθερος.

Πάω στο super market και ο ταμίας έχει τα νύχια της Beyoncé, τα μαλλιά του είναι ροζ, φοράει στρας κολιέ, φούστα και γόβες, γιατί απλά ΕΤΣΙ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ! Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του να ντυθεί όπως θέλει, να βάψει τα μαλλιά και τα νύχια του πορτοκαλί. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του να παντρευτεί είτε γυναίκα είτε άντρα, να υιοθετήσει παιδιά ή να κάνει παιδιά με παρένθετη μητέρα. Γιατί όλοι εμείς που πληρώνουμε τους φόρους μας απέναντι στο κράτος έχουμε το ίδιο αναφαίρετο δικαίωμα και τις ίδιες ακριβώς απαιτήσεις ή υποχρεώσεις.

Ποιος είμαι εγώ που θα υποτιμήσω κάποιον που θέλει να φοράει φτερά και να ζει την προσωπική του στιγμή? Γιατί ο Άρης Δαβαράκης είναι λιγότερος υποτιμητικός από τον φασίστα που με αποκαλεί λούγκρα? Επειδή δηλώνει και ο ίδιος γκέι?

Οι gay στην Ελλάδα πληρώνουν λιγότερους φόρους από τους straight? Οι gay στην Ελλάδα δεν είναι επιστήμονες, πανεπιστημιακοί, καθηγητές, πολιτικοί, κληρικοί?

Όταν σκεφτόμουν τις τέχνες και τον πολιτισμό, την ποίηση, την λογοτεχνία την μουσική και γενικότερα την Ελληνική κουλτούρα πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτούς τους χώρους βρίσκονται στο φως, επειδή ακριβώς ασχολούνται με το φως. Νόμιζα ότι πολεμούσαν εναντίον του συστήματος απλώς και μόνο γι' αυτόν το λόγο, ότι αντιστέκονται στην καταπίεση, ότι είναι μαχητές, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν ισχύει.

Διότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε μέρος του συστήματος. Αποτελούμε οι ίδιοι τα «γυαλιστερά φερέφωνα» του συστήματος και μέσα από τον λόγο μας πολλές φορές συνειδητά ή ασυνείδητα εξυπηρετούμε οι ίδιοι το σύστημα που επιβάλει τον «καθωσπρεπισμό» και την ανεκτή «ηθική». Μέχρι πότε θα υποτιμάμε το δικαίωμα του καθενός να είναι ο εαυτός του?

Μερικές φορές όλο αυτό με εξαντλεί.