Είχα την ευτυχία να μεγαλώσω μαζί με τετράποδα πλάσματα γιατί, γιατί είχα έναν παππού που το λουρί του σκύλου του , του Αρη, που ως μοναδικός του συντροφος τις παιδικές νύχτες του φόβου του παππού μου , ο Άρης φώλιαζε στην αγκαλιά του και αγαλίαζε τις ταραγμένες σκέψεις ενός παιδιού που υπήρξε ο δικός μου παππούς.
Ο παππούς Παναγιώτης , με καταγωγή απο ορεινό χωριό της Πίνδου, είδε τον πατέρα του δάσκαλο στο χωριό να τον πετάνε στην αυλή του σπιτιού «σφαγμένο» οι Τούρκοι ...Επτά αδέρφια ήταν , η μάνα του στα 26 , κράτησε κοντά της τα μικρότερα και έδωσε εντολή στον πιο μεγάλο να πιαστούνε χέρι – χέρι τα υπόλοιπα, για να φτάσουν στην πόλη να βρούνε τους συγγενείς . Ο παππούς κράταγε απο το λουρί το σχινένιο τον σκύλο του τον Άρη λοιπόν και μοιράστηκε μαζί του περισσότερα απο 17 χρόνια ζωής . Ήταν ένα τσοπανόσκυλο ελληνικό που όταν πέθανε, ο παππούς κράτησε το «λουρί του Άρη» σαν φυλαχτό δίπλα του για όλη την ενήλικη ζωή του. Να πολεμήσει τους Γερμανούς πήγε κάποτε, και μαζί με την εικόνα της μάνας του , της παναγιάς είχε και το λουρί του Αρη ... Αυτό ζήτησε να πάρει και κοντά του όταν άλλαξε διάσταση.
.
Ο Παππούς μ’ εμαθε λοιπόν ότι :
Τα τετράποδα είναι πιο ανθρώπινα απο τον άνθρωπο , γιατί αγαπάνε δίχως προσδοκίες , γιατί είναι πάντα εκεί για μας , γιατί περιμένουνε πάντα εμάς , γιατί υποφέρουνε χωρίς εμάς, γιατί σπαράζουνε απο πίκρα όταν νιώθουν εγκατάλειψη, γιατί δεν θα μας προδόσουν ποτέ.
Τα τετράποδα πονάνε, μπορεί να είναι βουβός ο πόνος τους αλλά πονάνε....γιαυτό και το πονεμένο βλέμμα τους , που μόνο ένας που νιώθει αισθάνεται Τα τετράποδα δεν μένουν μωρά ... Μεγαλώνουν και όταν μεγαλώνουν δεν αντέχουν να μας διασκεδάζουν όπως όταν ήταν μικρά . Πονάνε τα πόδια τους , οι κλειδώσεις τους και τα δόντια τους ...Πονάει η κοιλιά τους συχνά – πυκνά και είναι εκτεθειμένα στο κρύο , στην ζέστη , στην βροχή και που μεγαλώνοντας οι αντοχές τους εξασθενούν.
Τα τετράποδα έχουν την ανάγκη μας αλλά έχουν ανάγκες ... Το μικρό κουτάβι που το τσαλαπατάνε τα παιδάκια δεν περνάει καλά ...όχι , κακοποιείται . Το σκυλί που είναι δεμένο απο αλυσίδα σ’ ενα χωράφι που «λιώνει την πέτρα» ο ήλιος περνάει μαρτύριο Το τετράποδο πλάσμα όταν το επιλέγει μια οικογένεια, πρέπει να έχει την ποιότητα ζωής που αξίζει σ’ εναν παντοτινό σύντροφο που όταν γαβγίζουν οι άνθρωποι , εκείνα με το μοναδικό βελούδινο βλέμμα τους σωπαίνουν ...
Ο πολιτισμός και η παιδεία του οποιουδήποτε κρίνεται και απο το πως μεταχειρίζεται τα παιδιά τους , τους ηλικιωμένους και τα κατοικίδιά του .
