ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑ 50 ΤΗΣ, ΜΑΝΑ ΞΑΝΑ! Ε ΚΑΙ?

Είμαι 50 ετών και έγινα μάνα στα 40 μου.
Σκέφτομαι πόσο ανυπεράσπιστες καμιά φορά είναι οι γυναίκες που επιθυμούν να γίνουν μάνες στην ηλικία των 45 plus από την κοινωνία που «πυροβολεί» εκείνες και το μωράκι που έχουν στην κοιλιά τους.
Είναι οι γυναίκες που πάσχιζαν μια ζωή να το αποκτήσουν αλλά κι εκείνες που απέκτησαν παιδί στα νιάτα τους και μετά η ζωή τους τα φερε έτσι ώστε να κυοφορούν σε μεγαλύτερη ηλικία είτε γιατί μπήκαν σ´ έναν επόμενο γάμο μεγαλύτερες και ερωτευμένες είτε γιατί το θέλησαν απλά μετά τα 45 τους.

Πόσο δεν μπορούμε τελικά να φορέσουμε τα παπούτσια της ερωτευμένης γυναίκας που θέλησε να «προσφέρει» ένα παιδί στο δεύτερο άντρα της και με αυτό τον τρόπο να του πει “είμαστε και μαζί οικογένεια”. Θέλει δύναμη να βγεις και να πεις έχω δυο παιδιά, είμαι 45 ή 50 και θα αποκτήσω και τρίτο ή τέταρτο παιδί τώρα σε αυτή την ώριμη ηλικία.

Ποια είμαι εγώ που μπορώ να παρακολουθώ από την κλειδαρότρυπα τη ζωή της άλλης και να μπαίνω εμπόδιο στο δικό της “ναι στη ζωή”. Σκέφτομαι τα όσα πέρασα για να γίνω μάνα και ορθώνω το ανάστημα μου απέναντι σε κάθε φωνή που μπορεί χυδαία να προσβάλει το θέλω της κάθε γυναίκας που υμνεί τον έρωτα, τη ζωή, τη μητρότητα.

Ήμουν 39 στα 40 όταν απέκτησα την Έμμα μου με πολύ ψυχικό κόπο και μετά από πολλές προσπάθειες εξωσωματικής που στο τέλος ήρθε στη ζωή μας χωρίς τη βοήθεια της επιστήμης. Προσπάθησα και μετά να φέρω στον κόσμο και άλλο παιδί αλλά δεν προέκυψε. Τώρα που είμαι 50 και τι δεν θαδινα αν αύριο η ζωή μου πρόσφερε αυτό το δώρο.

Ξέρω θα μου πείτε όταν το παιδί γίνει δέκα ετών κι εγώ 60 θα έχει μαμά ή γιαγιά.
Θα σας πω δυνατά πως θα έχει μαμά που έχει ψυχή και δύναμη να μεγαλώσει το παιδί της.

Ποιος με διαβεβαιώνει πως μια μάνα στα 30 θα είναι καλύτερη μάνα από μια άλλη που είναι 50. Λυσσάμε με την ευτυχία του άλλου. Πνιγόμαστε στον ποταμό των δακρύων της ανίερης ζωής μας. Είμαστε υποκριτές της αλήθειας μας που ενδόμυχα θα θέλαμε να συμβεί και σ´εμάς ένα απρόσμενο γεγονός που θα μας σηκώσει από τους καναπέδες μας και θα μας παρασύρει σε ότι μας κάνει ελεύθερους από τα κλισέ της ζωής.

Η εξουσία του ελέγχου των συναισθημάτων μας είναι που μας κάνει να θέλουμε να μένουμε στάσιμοι στο φρένο της λογικής χωρίς το παραμικρό κίνητρο για παράκαμψη από τα κουτάκια της ζωής μας και τις πεποιθήσεις που μας μετέδωσαν οι γονείς μας.

Ας μεταφέρουμε στα δικά μας παιδιά πως είναι να ζεις χωρίς να μη ζεις αληθινά.
Να αγαπάς την αλήθεια και να λες ναι σε κάθε πρόκληση της ζωής. Είναι τόσο σημαντική η μητρότητα για τη γυναίκα όσο και ο έρωτας. Το παιδί λένε είναι καρπός του έρωτα... γιατί λοιπόν να έχει όριο ηλικίας.

Υστερόγραφο:

Από μικρή έβαζα κουτάκια στη ζωή μου και τα γέμιζα με πεποιθήσεις άλλων.
Κόπιασα πάρα πολύ να μάθω πως είναι να ζεις χωρίς να φοβάσαι τη ζωή και όσα θα σου φέρει. Αυτά τα κουτάκια μου στέρησαν πολλές χαρές. Έκρινα ζωές γιατί με αιφνιδίασε η χαρά τους. Κάποια στιγμή φοβήθηκα μήπως ανοίξω τα κουτάκια μου και ξεχειλίσουν τα δάκρυα για όσα δεν τόλμησα.

Πάμε λοιπόν... Ποτέ δεν είναι αργά! Μαζί από το Greeks Channel