ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ήταν βράδυ Σαββάτου του 2008. Περπατούσα στην οδό Ιπποκράτους για να πάω στο θέατρο. Στα Εξάρχεια είχαν αρχίσει να γίνονται φασαρίες. Πήγαινα στο θέατρο με σφιγμένη καρδιά. Πάλι φασαρίες στο κέντρο της Αθήνας… Έμαθα λίγο αργότερα πως ένα παιδί, ένα αγόρι 15 χρονών, είχε σκοτωθεί από σφαίρα αστυνομικού. «Τραύμα στη λειτουργία του κράτους δικαίου», το χαρακτήρισε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

Βγήκα από το θέατρο σε μια Αθήνα αλλιώτικη. Παντού δακρυγόνα. Έτρεχαν τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Έφυγα σαν κυνηγημένη και προσπάθησα να φτάσω στο αυτοκίνητό μου. Οι υπεύθυνοι στα λιγοστά περίπτερα και άλλα μαγαζιά που ήταν ανοιχτά, έτρεχαν να μαζέψουν πανικόβλητοι το εμπόρευμά τους και να κατεβάσουν ρολά. Με την καρδιά σφιγμένη, μπήκα στο αυτοκίνητο να φύγω ανοίγοντας το ραδιόφωνο να ακούσω κάτι για αυτό που συνέβαινε στο κέντρο της Αθήνας.

Το τι επακολούθησε, είναι γνωστό. Όλα κλειστά στο κέντρο, καταστροφές, βανδαλισμοί και μια απορία να πλανάται για τη βία που θύμα της έπεσε ένας έφηβος. 

Δύο χρόνια μετά, διαβάζω ένα θεατρικό έργο που με συγκλονίζει. Μιλάει για τη συγχώρεση. Μπορεί ένα θύμα να συγχωρέσει τον θύτη του; Πώς βιώνει μια οικογένεια την απώλεια; Μπορεί μια μάνα να συγχωρέσει τον δολοφόνο του παιδιού της; Αποφασίζω να το ανεβάσω σε δική μου παραγωγή στο θέατρο. Θα μου πεις, γιατί ένα έργο που μιλάει για τόσο στενάχωρα θέματα; Μα, θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί.. 

Και το έργο αυτό με στοίχειωσε. Έγινε παράσταση. Ήμουν πάντα στο θέατρο τις μέρες που παιζόταν. Δεν χόρταινα να το βλέπω και με ενδιέφεραν οι αντιδράσεις του κοινού. Ήταν γροθιά στο στομάχι η παράσταση.

Μια γυναίκα με μαύρα βγήκε από την αίθουσα του θεάτρου και ζήτησε νερό. Της το πρόσφερα. Συζητήσαμε για το θέμα της παράστασης. Μου είπε ότι ήταν η δεύτερη φορά που την παρακολουθούσε. Εντυπωσιάστηκα. Της μίλησα για τη δύναμη που χρειάζεται η συγχώρεση. Γύρισε με κοίταξε και μου είπε: «Είμαι η μητέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου». Συζητήσαμε πολύ και είναι πολύ ιδιωτικό ό,τι ειπώθηκε. Ναι, ήταν εκεί η μάνα του παιδιού που δολοφονήθηκε και εγώ συζητούσα για συγχώρεση… Αν μπορείς να αποδεχτείς την απώλεια, αν μπορείς να ζήσεις με τον ανθρωποφάγο κανιβαλισμό που υπέστη η οντότητα αυτού του παιδιού, λες και υπάρχει άλλοθι στον αφανισμό της ζωής του παιδιού σου. 

Και πέρασαν χρόνια, είμαι μάνα εφήβων αγοριών και ακόμα με στοιχειώνει η φιγούρα της μαυροντυμένης γυναίκας, ακόμα με στοιχειώνει το βλέμμα της. Υπάρχει συγχώρεση; Πώς γίνεται; Και ακόμα διαβάζω επαίσχυντα κείμενα για «κουκουλοφόρους» και για «νεαρούς που προκαλούν». Και πάλι βλέπω ειδήσεις για έφηβους που τους τραβάνε, τους κλωτσάνε, τους προφυλακίζουν.

Τα παιδιά μας είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε. Τα χάνουμε είτε από την απρόκλητη βία που εξασκείται επάνω τους, είτε γιατί δεν αντέχουν τον κόσμο που τους φτιάξαμε και παίρνουν των ομματιών τους και φεύγουν σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και είμαστε όλοι γονείς εφήβων που είναι στα όριά τους. Πάντα οι φταίχτες, πάντα αυτοί που δεν σέβονται, πάντα κατηγορούμενοι για έλλειψη ατομικής ευθύνης. Για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, για τον κάθε Αλέξη που υψώνει το μικρό ανάστημά του και φωνάζει ΩΣ ΕΔΩ, είμαι κι εγώ μητέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου.