Ένας λαός, για να υπάρχει, πρέπει να τιμάει τους νεκρούς - ήρωες. Ένας άντρας 33 χρονών, πυροσβέστης και εθελοντής του Ερυθρού Σταυρού, ο Αριστείδης Μουζακίτης, επιχειρώντας να σώσει ανθρώπους στο Ζευγολατιό από το θεριό που δεκάδες χρόνια θερίζει ψυχές, ψυχές ανθρώπων, ζώων, δένδρων… υπέκυψε.
Μια «αράδα» η είδηση που αφορά τον πηγεμό του στον κόσμο των ηρώων, μια παράγραφος ο αποχαιρετισμός εθελόντριας του Ερυθρού Σταυρού. Υπεραρκετά για να νιώσω πόσο «μικρά» ήταν τα καλοστημένα άρθρα που αφορούσαν τις «πρώτες ειδήσεις», είτε αυτές είχαν να κάνουν με την διαπλοκή στον χώρο των media και τον «πόλεμο» που κορυφώνεται ανάμεσα σε ποινικούς κρατούμενους, διαμορφωτές άποψης, κρατικούς λειτουργούς και επιχειρηματικούς παράγοντες, είτε με το βιβλίο όπου «γυμνή η Heidi Klum» κάνει τον γύρο του διαδικτύου, είτε με τις προ-ανακοινώσεις για το πρόγραμμα του ΑΝΤ1 από τον Γιάννη Λάτσιο, είτε με το ότι η κυβέρνηση προσέλαβε έξι τράπεζες για την έκδοση ομολόγου, είτε με τα χρήματα που παίρνει η Ελένη Μενεγάκη, είτε με τον «παπά» που ξορκίζει τα AΤΜ...
Ανάμεσα σε «ειδήσεις» από βιασμούς, τουρκικές προκλήσεις, το βρασμένο κάστανο που φέρεται να έδωσε σε κάποιον ο Αγιορείτης Μοναχός και το οποίο, κάστανο πάντα, προσκύνησαν οι «πιστοί», τα νέα φορολογικά μέτρα και δηλώσεις εξουσιοφρενών, «στριμώχνεται» και η είδηση για τον πυροσβέστη, που συνοδεύεται από τα συλλυπητήρια της πολιτικής ηγεσίας ως είθισται.
Το πώς σε αυτόν τον τόπο, που αλώνεται, βεβηλώνεται και ξεπουλιέται από τους κατά δήλωση προστάτες του, συνυπάρχουν ήρωες που τα πιο ξένοιαστα χρόνια της ζωής τους τ’ αφιερώνουν για να υπερασπίζονται «ιερά και όσια», είναι από τα ξαφνιάσματα που κάνει η ιστορία για να χρησιμοποιήσει τους ήρωες που εξαιτίας τους κουμανταδόροι γίνονται οι προδότες.
Στον Αριστείδη Μουζακίτη «βλέπω» κάθε ψυχή που θυσιάστηκε και θα θυσιαστεί για να υπερασπιστεί τον όρκο στο καθήκον. Ένα καθήκον που δεν κοστολογείται, που δεν επιβραβεύεται, που δεν αρχειοθετείται στις μνήμες όσων υπερασπίστηκε, γιατί απλά… έτσι είναι οι άνθρωποι. Ποιος θυμάται τους νεκρούς πυροσβέστες, πιλότους, «ιερολοχίτες» κάθε τύπου που, αντί να παίζουν τάβλι πίνοντας ούζα με καπνιστή ρέγκα και που ξύνοντας τ’ αποτέτοια τους, περιμένουν την επόμενη μέρα μιας άχαρης ζωής που εξατμίζεται από την μιζέρια, την υποταγή στα στερεότυπα, την καύλα για το ανούσιο και το «έλα, μωρέ… ας προσπαθήσουν οι άλλοι».
Από τότε που γέννησα τον γιο μου και που είναι στην ίδια ηλικία με τον Μουζακίτη, η Ελλάδα καίγεται παραδομένη σε ολοκαύτωμα που μετράει εκατόμβες νεκρών. Ποιοι θυμούνται σήμερα τους νεκρούς των 40 τελευταίων χρόνων και ποιος σταματάει σε μνημεία για ένα δευτερόλεπτο που έχουν στηθεί «υπέρ πεσόντων»; Αν δεν υπάρχει κάμερα στο μνημείο και οργανωμένο πένθος, οι μόνοι που αποδίδουν τιμές είναι οι Άγιοι, οι Άγγελοι και τα λουλούδια που κάνουν παρέλαση.
Κάθε μέρα, κάθε πεντάλεπτο, κάποιοι αναχαιτίζουν τούρκικα μαχητικά… Κάποιοι ακόμη πιστεύουν σε σύμβολα, κάποιοι κατατάσσονται ως εθελοντές, κάποιοι ακόμη προσεύχονται, ευτυχώς όχι σε κάστανα, προσεύχονται σε όποιον θεό πιστεύουν για όσους τίμησαν και τιμούν την σημασία να είσαι τόσο άνθρωπος που να κατατάσσεσαι αυτόματα στις στρατιές των Αγγέλων.
