Ο καύσωνας που «χτύπησε» την χώρα είναι συμβολική παρενέργεια του σύμπαντος, σε μια χώρα που όσοι διοικούν, αποφασίζουν, θεσμοθετούν, παραληρούν, μοιάζει να θέλουν να ξεριζώσουν ακόμη και τα χαμομήλια από τις πλατείες.
Ξεχειλίζει, στην χώρα που γέννησε τις τέχνες, τα γράμματα, την φιλοσοφία, την επιστήμη, ο κατατρεγμός για οτιδήποτε μπορεί να συμβολίσει την χαρά και την ανάταση.
Όταν απαιτεί μια χώρα πιστοποίηση σπουδών από τον Νίκο Κακλαμανάκη, είναι καταδικασμένη να πεθάνει από ένα κοκτέιλ βλακείας, διαφθοράς και ανηθικότητας.
Το θέμα του Κακλαμανάκη φανερώνει γι’ ακόμη μια φορά την ξεφτίλα μιας αυτιστικής κρατικής νοοτροπίας που, αν δεν αποφασίσουμε όλοι μαζί «ν’ ανατινάξουμε» συθέμελα το σύστημα, θα μας στοχειώνει η καταδίκη του Σωκράτη και του Κολοκοτρώνη.
Αν χρειάζεται ο Κακλαμανάκης το «ενδεικτικό» του νηπιαγωγείου (γιατί μόνο έτσι μπορώ να το παραλληλίσω) για να εκπαιδεύσει τον διάδοχό του, είμαστε μια χώρα όπου τα πάντα έχουν παραδοθεί στο παράλογο.
Διάβασα την επιστολή του. Μεγαλείο δείχνει γι’ ακόμη μια φορά ο Ολυμπιονίκης που κέρδισε την οργή του Ποσειδώνα, αλλά δεν μπορεί ακόμη να νικήσει το κτήνος της γραφειοκρατίας που μακελεύει τους δοξασμένους από την υφήλιο.
Είναι η κατάρα αυτού του λαού, που έχει γραπωθεί στον «Παρθενώνα» για να σκούζει στην ανθρωπότητα ότι μας οφείλει, την ίδια στιγμή που κάθε φωτεινό, δημιουργικό, αυθόρμητο, με μανία ψυχοπαθολογικού δολοφόνου θέλει να το «περάσει από μηχανή του κιμά».
Είναι πάρα πολλοί και οι παράλογοι και οι κακιασμένοι, και οι μισάνθρωποι που θα ξανάστελναν στο μπουντρούμι τον Κολοκοτρώνη, που θα βασάνιζαν τον Σωκράτη πριν τον δηλητηριάσουν, που θα «ταμπελάριζαν» σαν «γραφικό τρελογιατρό» τον Παπανικολάου, που θα δημιουργούσαν όλες τις συνθήκες εκείνες για να στείλουν στην εξορία τον Νανόπουλο, και που θ’ αντιμετώπιζαν το όνειρο του κάθε Κακλαμανάκη με την ίδια απέχθεια που μια νεόπλουτη άξεστη αντιμετωπίζει την εγκυμοσύνη της «δούλας εισαγωγής».
Ταυτόχρονα, οι φτωχοδιάβολοι καριερίστες σαμποτάρουν κάθε διάθεση για μεταβολή του ανούσιου, πιστεύοντας ότι η προπαγάνδα της διαφήμισης του «τίποτα και του ελεινού» εξασφαλίζει την διατήρησή τους στην πασαρέλα που ελέγχουν τα τσακάλια και οι νυφίτσες.
Το ευχάριστο είναι ότι ακόμη αναγνωρίζουν σε κάποιες δημόσιες υπηρεσίες το όνομα του Κακλαμανάκη… Το γράφω γιατί η μνήμη του μέσου Έλληνα είναι αντίστοιχη με του χρυσόψαρου.
Με εξόργισε το γεγονός, ψάχνω απεγνωσμένα χρόνια τώρα να γραπωθώ από συμπεριφορές ή ομάδες που να εκφράζουν το «όλοι μαζί μπορούμε»... Όποτε το πίστεψα, βλαστήμισα τα γονίδιά μου. Κρατιέμαι και αντέχω όπως πολλοί, γιατί ανάμεσα στους αγύρτες κυκλοφορούν οι ρομαντικοί ήρωες σε κάθε δουλειά, σε κάθε τόπο. Αλλά πόσους ήρωες πια να γεννήσει μια χώρα που αναζητά δυνάστες όπως οι μαζοχιστές τυράννους;
