ΚΥΡΙΑ ΜΕΝΔΩΝΗ, ΛΙΓΟ ΤΟ ΧΕΙΡΟΦΡΕΝΟ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ…

Η κυρία Μενδώνη, την οποία πολλοί υπερασπιστήκαμε για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, κινδυνεύει να οδηγηθεί σε πολιτικό αδιέξοδο με τις επιλογές της. Οι φίλοι της θα πρέπει να τη συμβουλέψουν να τραβήξει λίγο το χειρόφρενο πριν οδηγήσει τη θητεία της στο υπουργείο στον βαθύ γκρεμό. Εξυπηρετεί όσο μπορεί τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές κάποιου «επενδυτικού περιβάλλοντος», όταν όμως πέσει να τη φάει η περιλάλητη «κοινή γνώμη» το περιβάλλον αυτό θα της δείξει ευγενικά την έξοδο με συνοπτικές διαδικασίες. Σε πρώτη φάση υπήρχε κάποιος να «θυσιαστεί» και να πάει σπίτι του – λέω για την κυρία Άννα Παναγιωταρέα. Αν όμως επιμείνει και για τις ανεμογεννήτριες στη Μάνη και συνεχίσει να είναι τόσο πρόθυμη για όλα μήπως και στεναχωρήσει κανέναν «επενδυτή» (του Ελληνικού π.χ.) ή «χορηγό» (της Λεωφόρου Συγγρού π.χ.), πολύ σύντομα τη βλέπω να το αποχαιρετά «το υπουργείο της που χάνει». Ειλικρινά, χωρίς εχθρική διάθεση, θέλω να της υπενθυμίσω πως είναι υπουργός Πολιτισμού – όχι υπουργός Επενδύσεων και Ανάπτυξης. Ο ρόλος της είναι εντελώς άλλος από τον ρόλο του κυρίου Άδωνι Γεωργιάδη – ας μην τα μπερδέψουμε πια όλα, ένα κουβάρι.

Η ζυγαριά στην υπόθεση του Ιερού Βράχου, μετά από πολλούς δισταγμούς και «ναι μεν αλλά», έχει γείρει πια σαφώς εις βάρος της και εις βάρος του κυρίου Κορρέ. Είναι ένα έκτρωμα αυτό που επέτρεψαν να γίνει στο αρχαιότερο αποτύπωμα όχι μόνο του Ελληνικού αλλά όλου του «Δυτικού» Πολιτισμού. Είναι μεγάλο αυτό το «λάθος», δεν είναι ένα σκάνδαλο γύρω από το Εθνικό μας Θέατρο. Και αυτοί που αντιστέκονται, έστω και εκ των υστέρων, στην αισθητική βεβήλωση του Παρθενώνα και του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης, δεν είναι ούτε φανατικοί Συριζαίοι, ούτε στρατευμένοι «παίκτες» του γνωστού πολιτικού πόκερ – που έχει καταντήσει πιο σιχαμένο και από τα λύματα που σκαλίζουμε κάθε μέρα για να βρούμε το ιικό φορτίο του 24ώρου. Είναι πια πάρα πολλοί άνθρωποι που εκπροσωπούν όλη την κοινωνία και που το μόνο κοινό που έχουν είναι πως επισκέφθηκαν πρόσφατα την Ακρόπολη και έχουν δει με τα μάτια τους το Τέρας. Απόψεις που γραφτήκανε και στην «Καθημερινή» και στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Ματιές ανθρώπων που αγαπούν τη μακρά αυτή διαδρομή των 30 σχεδόν αιώνων που μας έφερε από «τις αμμουδιές του Ομήρου» στον εορτασμό των 200 χρόνων από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους.

Διαβάζουμε τώρα πως η υπουργός Πολιτισμού έτρεξε πάλι να εξυπηρετήσει τους ενδιαφερόμενους, καταργώντας τον περιοριστικό όρο της «μη ορατότητας των ανεμογεννητριών από προστατευόμενους οικισμούς» που είχε τεθεί από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων (ΚΣΝΜ) το 2016 και είχε υπογραφεί το 2017 από την τότε υπουργό Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου (κοίτα τώρα να δεις, Ζαχαρία, τι μικρός που είναι ο κόσμος!). Με αυτή την «εξυπηρέτηση» οι επαγγελματίες της αιολικής ενέργειας μπορούν να καρφώνουν όπου θέλουν τις ύψους 120 μέτρων ανεμογεννήτριές τους (βάλε και τουλάχιστον 80 μέτρα προέκτασης στο υπέδαφος συν το ένα ή μισό στρέμμα τσιμέντο που χρειάζεται η στήριξή τους). Ο περιορισμός της «μη ορατότητας από προστατευόμενους οικισμούς Ειδικής Κρατικής Προστασίας» που ίσχυε από το ’17, προστάτευε χωριά σαν την Αρεόπολη, την Κοίττα, τη Μίνα και τη Βάθεια (της Μάνης), τους κατοίκους τους, τους ιδιοκτήτες διατηρητέων κτισμάτων αλλά, βεβαίως, και τους επισκέπτες – που στην περίπτωση της Μάνης περιλαμβάνονται στην ομάδα του «ακριβού τουρισμού» που τόσο χρειαζόμαστε. Η λογική λέει πως, αν πάει κανείς να επενδύσει (και οικονομικά) στην απίστευτη αυτή ομορφιά της περιοχής, θα θέλει να συνεχίσει να βλέπει αυτήν την ομορφιά – χωρίς να καρφώνονται στο βλέμμα του δεκάδες κάθετα ανεμοδαρμένα τέρατα σαν αυτά που θέλει τώρα να υποδεχτεί στην παράξενη αισθητική της η υπουργός Πολιτισμού.