Trump Vs Musk: Η Αναμέτρηση που Αλλάζει την Ιστορία
Η σύγκρουση Τραμπ–Μασκ ξεπερνά την πολιτική. Είναι μάχη επιρροής, αφήγησης και εξουσίας. Μετά τα αρχεία Έπσταϊν, δεν υπάρχει επιστροφή.
Είναι γνωστό πως ζούμε στην εποχή του «γρήγορου» και του «εύκολου».
Μια χαρά είναι η ευκολία και εξαιρετική η ταχύτητα. Όχι όμως πάντα.
Με προβληματίζει αυτή η «ταχύτητα» συναισθημάτων στις ανθρώπινες σχέσεις.
Πως είναι δυνατόν τη μία στιγμή να εξυψώνεις τον άλλον και την επόμενη να τον πετάς στα τάρταρα?
Και μπορώ λίγο πολύ να το δεχτώ στις σχέσεις. Ερωτεύεσαι, παθιάζεσαι, τελειώνεις.
Τι γίνεται όμως στην φιλία?
Μπορώ να καταλάβω πως κάποιες φορές φίλοι απομακρύνονται. Δεν το βρίσκω παράλογο.
Πόσο βλάκας μπορεί να είσαι όταν για παράδειγμα για ένα μεγάλο διάστημα και όσο κέρδιζες από αυτούς, παντού να διαλαλείς και να τους διαφημίζεις σαν τους «καλύτερους φίλους» που γνώρισες στην ζωή σου», ή «τον άνθρωπο που «σ ’έσωσε από την καταστροφή». Πως είναι δυνατόν να τους χαρακτηρίζεις ΘΕΟΥΣ, επαγγελματίες, πρωτοπόρους, μοναδικούς… και ένα πρωί ξαφνικά να τους αποκαλείς «άρρωστους, ανύπαρκτους, απατεώνες, γελοίους, και επικίνδυνους»?
Ναι και όμως συμβαίνει. Γιατί την συγκεκριμένη περίοδο και ενώ τους αποθέωνε, κέρδιζε από αυτούς. Βολευόταν. Και συνήθως μας βολεύει για όσο καιρό ακούμε αυτά που μας βολεύουν.
Αν κάποιος μας χαλάσει το «βόλεμα» γίνεται αυτόματα ανεπιθύμητος.
Αχ κουκλίτσα μου, λίγη αυτογνωσία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Και θα σου πω το γιατί.
Πως νομίζεις ότι σε θεωρούν όλοι αυτοί που μέχρι εχθές τους έλεγες για κάποιον τα καλύτερα και τώρα τους λες τα χειρότερα.
«Κοίτα σου έκρυβα κάποια πράγματα για να μην σε στεναχωρήσω (και καλά!)» ή…«προσπάθησα να το σκέφτομαι θετικά και έδινα στον εαυτό μου δικαιολογίες γιατί είμαι καλός άνθρωπος (πάλι και καλά!)» ή… «τι να πω τελικά είμαι αθώος αγνός άνθρωπος (το λεγόμενο κοριτσάκι με τα σπίρτα)», ή «βασανιζόμουνα αλλά δεν είχα άλλη επιλογή»…
Θα σου πω εγώ πως σε θεωρούν. Σε θεωρούν ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΟ άνθρωπο.
Σε θεωρούν ψεύτη, συμφεροντολόγο και υποκριτή.
Αλλά αδιαφορούν εντελώς για την πάρτη σου και ενώ σε καταλάβανε, σου λένε… «πω πω τι λες βρε παιδί μου, σοβαρά?» και από μέσα τους λένε «δεν γαμιέσαι μωρή γελοία που μας περνάς για βλάκες και που νομίζεις πως το σύμπαν γυρίζει γύρω σου?».
Αυτό ακριβώς λένε.
Και που καταλήγει ένας άνθρωπος ανερμάτιστος, που φέρεται έτσι?
Να μένει με τον μίζερο εαυτό του και την ανάμνηση ότι δεν μπορεί να απελευθερωθεί από τα δεσμά των εξαρτήσεων και των ανασφαλειών του.
ΜΟΝΟΣ!
Μέχρι να βρει τα επόμενα θύματα του, να τα ξεζουμίσει οικονομικά, κοινωνικά συναισθηματικά, να ζήσει λίγο πιο πολύ από το δικό τους αίμα.
Για να ξανά-καταλήξει πάλι ΜΟΝΟΣ!
Αυτό είναι και το μοναδικό που ξέρει να κάνει η κατώτερη φύση του.