ΜΑΓΔΑ ΦΥΣΣΑ: Η ΛΕΑΙΝΑ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

«Παύλο τα κατάφερες!», είπε η Μάγδα Φύσσα κι άνοιξε τα χέριά της, σαν μεγάλα πανιά, σαν φτερούγες θηλυκού αετού, μήπως κι αγκαλιάσει νοερά το παιδί της. Άνοιξε τα μάτια της και οι δυο χειρουργικές μάσκες έφυγαν, έμειναν μισές στο πρόσωπό της, γιατί δεν πατούσε στη γη. Πετούσε, όπως πετούν τα πουλιά, κοντά στον ουρανό, λες και θα ’φτανε έτσι τον Παύλο της, να πανηγυρίσουν μαζί. Έλαμψε τούτο το πρόσωπο, φλόγισαν τα μάτια που κάηκαν από την οδύνη.

Ήταν η δική της νίκη, απέναντι στα ξενύχτια της αγωνίας, στα κλάματα, στο απέραντο γιατί. Και τούτη τη φορά ήταν δάκρυα χαράς, πανηγύρι σκέτο, χοροπηδητό έφηβης. Τόσον καιρό το πρόσωπό της μάζεψε και σκλήρυνε, αλλά τα μάτιά της ήταν εκεί, άγρυπνα, για τη δικαίωση. Από σήμερα κρατά τη δική της θέση στο πάνθεον των ανθρώπων, που έδωσαν καίριο πλήγμα στον φασισμό. Χωρίς γνωριμίες, χωρίς υψηλά ιστάμενους, χωρίς κολλητούς. Μα εκείνη όλους τους μάζεψε. Πολιτικοί αρχηγοί ήταν δίπλα της, δείχνοντάς της τον απόλυτο σεβασμό.

Προφανώς δεν θα περίμεναν ποτέ, θρασύδειλα, θλιβερά ανθρωπάκια της Χρυσής Αυγής, που κρύβονταν πίσω από τη βουλευτική ασυλία, ότι αρκεί μία, μόνο μία, μαυροφορεμένη μάνα για να τους πετάξει μια για πάντα στα αζήτητα της Ιστορίας.

Μια γυναίκα, για ν’ αναδείξει τα πραγματικά της πρόσωπα και να τους κόψει τον δρόμο. Ετούτοι, που περπατούσαν με αποφασιστικό βήμα και δεν ντρέπονταν να κάνουν φασαρίες στο Κοινοβούλιο, που εκτόξευαν ύβρεις, που έσπρωχναν λαϊκές αγορές, που έριχναν χαστούκια σε αδύναμες γυναίκες, που μαχαίρωναν μετανάστες, που απειλούσαν, δεν ήξεραν πως αρκεί μία μάνα για να τους νικήσει. Να τους βάλει κάτω από την μπότα της και να τους λιώσει με τα σαθρά επιχειρήματά τους και τις γελοίες δικαιολογίες τους.

Ο Παύλος της, αντιφασίστας, πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώτικος, αφού τον μεγάλωσε τούτη η λέαινα, που κατάπινε τον λυγμό στο δικαστήριο. Ετούτη η σύγχρονη ηρωίδα, που έσπρωχνε σε βαθιά σκοτάδια τον πόνο της, που έπνιγε την οργή της, για ν’ αντέξει απέναντι σε όλους αυτούς, που έμοιαζαν μεγάλοι στους μικρούς και τόσοι δα στους μεγάλους. Τους πολέμησε άοπλη, ενώ εκείνοι είχαν ολόκληρο οπλοστάσιο. Τους κέρδισε με τον νόμο, ενώ εκείνοι την προκαλούσαν. Αυτοί, που οραματίζονταν το Γ΄ Ράιχ της Ελλάδας, χώρεσαν στη χούφτα της και τους έλιωσε με τη μεγάλη καρδιά της.

Η Μάγδα Φύσσα είναι παγκόσμιο σύμβολο κατά του φασισμού και του ναζισμού. Είπε «όχι», όταν το ΜέΡΑ25 την πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Το μόνο που την έκαιγε τούτη τη στιγμή ήταν το παλικάρι της, ο λεβέντης της, να βρει δικαίωση και να μη ζήσει άλλη μάνα το δικό της δράμα.

Η Μάγδα, μέσα από τον γοητευτικό φακό της Τατιάνας Μπόλαρη, έγινε η δική μας Μάγδα. Και μέσα από τον λόγο και τις πράξεις της φώλιασε στις καρδιές μας ως η «Μάνα του κόσμου». «Μάνα» τη φωνάζουν πια ξένοι γιοι στον δρόμο, γιατί τη νιώθουν δική τους.

Ανήκει στους ήρωες της διπλανής πόρτας, στους μεγάλους της ανθρωπότητας. Ανήκει στις Ελληνίδες, που έγραψαν ιστορία, που έπεσαν σε ποτάμια και γκρεμίστηκαν από βουνά, για να μη βρεθούν σε χαρέμια. Στις γυναίκες, που κυβέρνησαν πλοία, για την ελευθερία. Στις Ελληνίδες, που ανέβασαν στις πλάτες τους πολεμοφόδια στα βουνά.

Η Μάγδα Φύσσα μέσα από τον θάνατο του παιδιού της βρήκε, χωρίς να το θέλει, τον δρόμο για κάτι πολύ μεγαλύτερο: να μαχαιρώσει στην καρδιά τον φασισμό. Να ξανακερδίσει η δημοκρατία των απλών ανθρώπων το περιεχόμενό της.

Είναι η Ελληνίδα, που κόντρα σε όσους, προκλητικά και με δόλο, έστειλαν το βλαστάρι της στον τάφο, έριξε το ανάθεμα με νόμιμο τρόπο. Το έκανε με ψυχή λιονταρίσια. Άνοιξε το στόμα της και κατατρόπωσε ψεύτες, φαύλους και θρασύδειλους, που κατέστρεψαν τη ζωή της. Τους έβγαλε σαν μισερούς τυφλοπόντικες από τις τρύπες τους κι άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους, ενώ πριν παινεύονταν αλαζονικά για την πυγμή τους. Ξήλωνε το πουλόβερ τους, μέρα με τη μέρα.

Ο λόγος της, η στάση της, η αξιοπρέπειά της σήκωσαν έναν λαό πιο ψηλά. Τον ξετρύπωσαν από τη λήθη της ιστορίας και της εξαθλίωσης και τον επανέφεραν προ των ευθυνών του, ότι η δημοκρατία δεν κερδίζεται με καναπέ. Δεν κερδίζεται με το ψέμα και την απελπισία. Δεν κερδίζεται με αγώνα ενάντια στους αδύναμους. Αλλά με αγώνα απέναντι στους φαύλους, που επιβουλεύονται τη δημοκρατία κι ας είναι δυνατοί.

Αν δεν ήταν αυτή η γυναίκα, που έλιωσε τα πόδιά της για να είναι εκεί, στο Εφετείο, για να μην ξεχαστεί ο Παύλος της, κόντρα σε κάθε ανθρώπινη αντοχή, ίσως να μην είχαμε αυτήν την εξέλιξη. Εκείνη, όμως, πήρε, ξεδίπλωσε το νήμα. Έβγαλε τις μάσκες τους και τους ξεμπρόστιασε απέναντι σε 400.000 ψηφοφόρους, που τους εμπιστεύτηκαν.

Πολέμησε τους χρυσαυγίτες με τον λόγο της: «Δεν τον τρόμαξαν τον Παύλο μου (… ) Κοιμόταν σαν άγγελος», είπε στην κατάθεσή της, το 2015. Ναι, άγγελος ο δικός της γιος, κόντρα σε διαβόλους, που έκαναν επιθέσεις σε κάθε ταλαίπωρο, κάθε μετανάστη, ομοφυλόφιλο, κάθε αντιφασίστα και τον έριχναν σε σύγχρονο Καιάδα. Πάλεψε για τον άγγελό της αυτή η μάνα. Δεν έμεινε αποκαμωμένη να θρηνεί. Μάζεψε όσες δυνάμεις τής είχαν απομείνει για να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή.

Η θυσία του Παύλου εν τέλει δεν πήγε χαμένη. Γέννησε ένα κίνημα λαού, που ρήμαξε από την δεκαετή οικονομική κρίση. Θύμισε στον πολιτικό κόσμο ότι η αξιοπρέπεια είναι η μέγιστη αριστεία. Ό,τι η δημοκρατία δεν είναι κενή περιεχομένου και πρέπει να συνοδεύεται από δικαιοσύνη και ισότητα. Κόντρα στην πανδημία, κόντρα στα δύσκολα, αρκούσε τελικά μία χαροκαμένη μάνα. Ετούτη, η μία, η δική μας Μάγδα κατόρθωσε να γυρίσει τον πλανήτη ανάποδα. «Η σημερινή μέρα είναι σημαντική για τη δημοκρατία», είπε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ναι, είναι. Και πίσω, αυτή η πρωταγωνίστρια μπορεί να πανηγυρίζει. Η Μάγδα κι ο αδικοχαμένος Παύλος της τελικά νίκησαν το αυγό του φιδιού...