ΜΕ ΜΑΤ ΚΑΙ ΒΙΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ

Όταν η κυβέρνηση «μετά βαΐων και κλάδων» ψήφιζε τον πολυδιαφημισμένο νόμο για να βάλει αστυνομία και στα Πανεπιστήμια, είχε άραγε στο μυαλό της αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες; Αστυνομικοί κάθε τρεις και λίγο να δέρνουν τους φοιτητές μέσα στις σχολές, μήπως και βάλουν μυαλό.

Οι πρώτες ημέρες μετά την ψήφιση του νέου νόμου –στον οποίο στάθηκε απέναντι σχεδόν το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας και όχι μόνο– δείχνουν ότι ο νόμος δεν θα εφαρμοστεί, για έναν και μόνο λόγο: Η βία, και μάλιστα η αστυνομική βία, δεν δίνει καμία λύση, όποιο και αν είναι το πρόβλημα. Οι υποστηρικτές του νόμου, με την παγκόσμια πρωτοτυπία να έχει συνταχθεί από κοινού από το υπουργείο Παιδείας και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης (Προστασίας του Πολίτη) ισχυρίζονταν ότι η ψήφισή του ήταν απαραίτητη προκειμένου να αναβαθμιστούν στο μέλλον οι Πανεπιστημιακές μας σχολές.

Το Πανεπιστήμιο του μέλλοντος, όμως, δεν μπορεί να δημιουργηθεί με αντιμαχόμενες ομάδες, που από τη μια θα είναι οι αστυνομία και από την άλλη οι φοιτητές. Το Πανεπιστήμιο του μέλλοντος δεν μπορεί να είναι με φοιτητές που αστυνομικοί τούς σέρνουν γυμνούς στον δρόμο. Το Ελληνικό Κολαμπία, για παράδειγμα, που έχει στο μυαλό του ο πρωθυπουργός, δεν μπορεί να είναι με αστυνομικούς ντυμένους ρόμποκοπ που δέρνουν όποιον φοιτητή τολμήσει να διεκδικήσει το παραμικρό.

Δεν μπορεί η απάντηση σε όλα να είναι η καταστολή. Δεν μπορεί το Πανεπιστήμιο του μέλλοντος να χαρακτηρίζεται από ακραία αστυνομική αυθαιρεσία. Δεν μπορεί η Πανεπιστημιακή κοινότητα να λύνει τα προβλήματά της με ΜΑΤ και βία.

Τις τελευταίες ημέρες, είναι προφανές ότι υπάρχει σαφής πολιτική εντολή η αστυνομία να μη δείξει καμία ανοχή. Είτε στον δρόμο, είτε στα Πανεπιστήμια, η απάντηση στους φοιτητές θα είναι άγρια καταστολή με ωμή βία και μπόλικο ξύλο. Είναι σαν κάποιος να θέλει να στείλει σαφές μήνυμα ότι στο εξής αυτή θα είναι η απάντηση σε οποιαδήποτε κινητοποίηση. Είναι σαν κάποιος να θέλει να καταστήσει σαφές ότι ο νόμος που ψηφίστηκε θα εφαρμοστεί. Με οποιοδήποτε κόστος. Όσο ξύλο και αν χρειαστεί να φάνε οι φοιτητές.

Είναι σαν κάποιος να θέλει να καταστήσει σαφές ότι η κυβέρνηση αποφασίζει και όποιος δεν συμφωνεί θα στέλνει τα ΜΑΤ για να τον πείσουν. Ειδικά τις τελευταίες ημέρες, οι φοιτητές την ένιωσαν στο κορμί τους την κυβερνητική αποφασιστικότητα. Ανατρίχιασαν για τα καλά με τη «δροσερή πνοή της Δημοκρατίας», που έφερε η παρουσία της αστυνομίας στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.

Αέρας μιας άλλης εποχής. Ίσως του 1960, γιατί αυτές οι λογικές θυμίζουν άλλες εποχές. Τότε που η αποφασιστικότητα του κράτους φαινόταν από το μέγεθος της καταστολής. Τότε που η αστυνομική βία ήταν η μόνη απάντηση σε οποιοδήποτε ερώτημα. Τότε όμως ήταν άλλα χρόνια. Ή μήπως όχι;