«ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ»

Όλες αυτές τις μέρες της αναμονής για την επισημοποίηση της εκλογής του Biden, στον δικό μου κόσμο τουλάχιστον οι άλλες ειδήσεις πέρασαν δεύτερες. Κακά τα ψέματα. Ο λεγόμενος «δυτικός κόσμος» έχει μάθει να στηρίζεται κατά πολύ στην ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής αλλά και στις παρεμβάσεις τους. Έχει μεγάλη σημασία για τη Δύση να λειτουργούν οι θεσμοί στις Ηνωμένες Πολιτείες και η εξωτερική τους πολιτική να μην εξαρτάται από ύποπτες προσωπικές «φιλίες» και ιδιωτικά συμφέροντα. Τα άλλα συμφέροντα, όπλα, γεωπολιτικές προτεραιότητες, ηλεκτρονική ηγεμονία, η εξουσία των μυστικών υπηρεσιών κι άλλα πολλά, με τα χρόνια έχουν γίνει πια αποδεκτά. 
Αυτό μπορείς να το πεις κυνισμό, μπορείς να το πεις και ρεαλισμό. Εδώ η Γερμανία της «δικής μας» Ευρωπαϊκής Ένωσης πουλάει όπλα και στην Τουρκία και στην Ελλάδα – και το έχουμε «αποδεχτεί» και αυτό. Η εθνική κραυγή "Έξω οι Αμερικάνοι" όπως και το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" είναι πια ancient history. Τώρα θέλουμε να ανήκουμε σε μία μεγάλη ευρύτερη οικογένεια και για την Ελλάδα αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την οικογένεια του Δυτικού κόσμου. Δεν είναι λοιπόν παράλογο να θέλεις να ξεμπερδέψεις με τον Trump και να δεις την κανονικότητα να επανέρχεται στον Λευκό Οίκο – με όλες τις γκρίζες ζώνες και τα πολλά αρνητικά χαρακτηριστικά της. Πολιτική είναι αυτή: Take it or leave it.

Ναι, ο Τραμπ «δεν έκανε πολέμους» και «έπιασε τον σφυγμό μιας άλλης Αμερικής». Παράλληλα όμως παρουσίασε όλα τα δείγματα μιας προσωπικότητας που, αν είχε τη δυνατότητα, θα κατέλυε θεσμούς και Σύνταγμα και όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες μαζί με όλες τις σχετικές ηθικές προτεραιότητες. Ευτυχώς, οι βάσεις αποδείχτηκαν για άλλη μία φορά γερές, ακόμα και στους πολύ δύσκολους καιρούς όπως αυτούς που περνάμε. Δεν υπάρχει χώρος στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για Πούτιν, Ερντογάν, Σι Τζιπιγκ ή  Κιμ Γιογκ Ουν. Ούτε καν για μια δεύτερη τετραετία Τραμπ – όπως ευτυχώς αποδείχτηκε.

Με όλα του τα λάθη, ο δυτικός κόσμος, ο κόσμος μας, έχει δικλείδες ασφαλείας που είναι ανάγκη και προτεραιότητα να προστατευτούν και να αντέξουν σε αυτήν τη φάση της μεγάλης παγκόσμιας αλλαγής. Η μπίλια γυρίζει και δεν ξέρουμε πού θα κάτσει. Προετοιμαζόμαστε για όλα, ακόμα και για έναν παγκόσμιο βιολογικό πόλεμο. Ζούμε μέσα στα lockdown, φοράμε μάσκες, παίρνουμε βιταμίνες, γυμναζόμαστε όσο μπορούμε, βλέπουμε πολύ λίγους ανθρώπους, μαθαίνουμε έναν άλλον τρόπο ζωής, έναν νέο τρόπο άμυνας σε περίπτωση πολύ υψηλού κινδύνου.
Τώρα που το σκέφτομαι, είναι πολύ φυσικό και για μένα να κυνηγάω μία το CNN και μία το Fox news, παρακολουθώντας από το smartphone μου την εξέλιξη των αμερικανικών εκλογών.

Στα 67 μου ξέρω πια πού ανήκω – και ας μας το είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πενήντα χρόνια πριν: «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Ξεκάθαρα πράγματα. Για να μην μπερδευόμαστε.
Ε, όποιος δεν το κατάλαβε τότε, το καταλαβαίνει τώρα ξεκάθαρα. Τουλάχιστον μέχρι να έλθει η ώρα να γίνει ο πλανήτης αυτό το Μεγάλο Χωριό που πολλοί από μας ονειρευόμαστε –ένα όνειρο πολύ μακρινό ακόμη–, ο καθένας από μας, σε κάθε μας βήμα, διαλέγουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.