Άφησα να περάσουν οι κρίσιμες 48 ώρες για να διαπιστώσουν οι ειδικοί αν υπάρχουν μη αναστρέψιμες βλάβες. Προς το παρόν, αν και πρέπει να διαχειριστώ το μετατραυματικό σοκ, μοιάζει να συμφωνούν οι δικοί μου ότι μια κάποια λύση θα ήταν η δημοσιοποίηση. Το κάνω λοιπόν, γιατί η πάγια τακτική μου χρόνια τώρα είναι να δημοσιοποιώ αυτό που με αφορά. Το κάνω γιατί τα θύματα βιασμού είναι αμέτρητα, απλώς ελάχιστες περιπτώσεις φτάνουν στη δημοσιότητα.
Το χρονικό
Τόπος Βιασμού η οδός Ακαδημίας, μέρα μεσημέρι, έξω από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ. Είναι μόλις που έχω ψηφίσει. Στην είσοδο πολλοί γνωστοί και παλιοί συνάδελφοι. Τα «τραπεζάκια» με τους εκπροσώπους των συνδυασμών απ’ έξω, κάποια πειράγματα με φίλους, και... ξαφνικά αρχίζει το «ξύλο» πανταχόθεν. Κατ’ αρχάς, έγινε «πέσιμο» γιατί δούλεψα εκεί που δούλεψα... Ο συνάδελφος που το ξεκίνησε είναι λίγο μικρότερος από μένα στην ηλικία και γνωριζόμαστε καλά, είναι εκτός «μέσου» τώρα, όπως και χιλιάδες ακόμη. Και κάνω το μοιραίο λάθος. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, του απαντώ ότι σε λίγες ημέρες πάω στο CNN για casting, αλλά επειδή ήθελα να έχω κάλυψη ιατροφαρμακευτική δούλευα όπου δούλευα... Συνεχίζει την επιχειρηματολογία του, λέγοντας ότι θα έπρεπε εξαιτίας της εμπειρίας μου να μη δουλέψω και ν’ αυτασφαλίζομαι. Νιώθω σαν να μου ζητάει κάποιος τον λόγο επειδή φοράω τζιν και σαγιονάρες... Πάω να το ελαφρύνω, με τίποτα... Ρε χρυσέ μου, σου ζήτησα δανεικά; Όχι. Μου τηλεφώνησες τα τελευταία 8 χρόνια να δεις τι κάνω; Όχι. Πήγες εσύ πακέτα με φαγητά σε άνεργους; Όχι. (Αυτό γιατί είχα αναρτήσει στο Facebook το ότι τα χρόνια της κρίσης διαπίστωσα συναδέλφους να σιτίζουν άνεργους του κλάδου που ανήκαν σε αντίθετους κομματικούς μηχανισμούς.) Σου γύρεψα το σπίτι σου να μείνω; Όχι. Θέλεις να προστατέψεις τους διακεκριμένους πανεπιστημιακούς προγόνους μου; Όχι. Δεν τους ξέρεις και ούτε έχεις κάνει τον κόπο να μάθεις.
Λόγο στον λόγο, κουβέντα στην κουβέντα... ξεκινάει μια συστοιχία κατηγοριών. Τις συνοψίζω: «Όσοι δουλεύουμε νομιμοποιούμε το σύστημα της διαφθοράς!»
Πάω να την κάνω, προχωρώντας τρία μέτρα πιο κάτω, και με πιάνει συνδικαλιστής της αριστεράς για να μου ψιθυρίσει... ότι: Ο συνδυασμός τον οποίο υποστήριξα εγκατέστησε τον Σόιμπλε και την παρέα του στη χώρα... για να φτάσω ν’ ακούω ότι δεν δικαιούμαι να ομιλώ αφού ο γιος μου είναι στη Γερμανία τόσα χρόνια!
Και εκεί κατάλαβα ότι ο Καζάκος με την πρόστυχη δήλωσή του ότι θεωρεί ως προδότες τα παιδιά που φύγανε στο εξωτερικό έχει ΚΑΙ ΟΠΑΔΟΥΣ!!!
Κάποια στιγμή, προφανώς γιατί θα βιαιοπραγούσα, ένας συνάδελφος ήρθε και μ’ έπιασε από τους ώμους για να με σύρει σε διπλανή πολυκατοικία δίνοντάς μου νερό γιατί «άφριζα».
Να γιατί καταντήσαμε σε αυτήν την ελεεινή κατάσταση. Οι «συνδικαλιστές και τα μαγαζάκια τους», που με τη νοοτροπία της προστασίας τού «εργάτη» αποθέωσαν τη λαμογιά και εγκατέλειψαν τους πραγματικά εργαζόμενους, θεωρώντας τους μαλάκες, γραφικούς, ημίτρελους. Οι παρατρεχάμενοι των εξουσιοφρενών που τους κρατούσαν και το χαρτί υγείας και που έχουν δουλέψει σε τέσσερα και πέντε υπουργεία ως σύμβουλοι τάχα μου δήθεν, χοντροπληρωμένοι από δυο δημοσιογραφικές δουλειές (η μία φάντασμα στην κρατική τηλεόραση και η άλλη ως υψηλόβαθμα στελέχη σε ιδιωτικά μαγαζιά) τολμάνε... σήμερα να κρίνουν τους όσους ακόμη εργάζονται για 500 και άντε και 1.000 ευρώ τον μήνα 16 ώρες, χωρίς ρεπό!!!
Ποια «αριστερά», βρε μαλάκες, υπερασπίζεστε; Εγώ που πίστευα από το πανεπιστήμιο στην ευρωπαϊκή αριστερά, που αρχή της ήταν να ενώνει και όχι να διχάζει, που πίστευα στο δικαίωμα της εργασίας για όλους και όλες, που ήθελα δημόσια παιδεία και περίθαλψη αξιοπρεπή για όλους, που είχα μισήσει την υστερία της αστικής τάξης που ανήκα, που είχε δαιμονοποιήσει τον κομμουνισμό, έφτασα μετά από 33 χρόνια αδιάκοπης δουλειάς ν’ απολογούμαι γιατί εργαζόμουνα; Για του πού εργαζόμουνα και για τον ποιον εργαζόμουνα; Εσύ για ποιον δούλευες, για τον Ιωάννη τον Πρόδρομο;
Το συμπέρασμα ξέρεις, φίλε, ποιο είναι τελικά; Κατάφεραν τα καθίκια όλων των χρωμάτων που διαχειρίστηκαν εξουσία να «δέρνονται» άνεργοι στα πεζοδρόμια για το ποιος θα διεκδικήσει πρώτος τον σκουπιδοτενεκέ...
