ΟΤΑΝ ΤΟ «ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ», ΜΕΤΡΑΕΙ ΝΕΚΡΟΥΣ…

Πολλά μας έχουν βρει την τελευταία δεκαετία, φωτιές, μετανάστευση, σεισμοί, προσφυγιά, επιτροπείες, πανδημία, ε, ήρθε κι ο τυφώνας Ιανός, να μας ισοπεδώσει. Κι όσο να λες, ας φέρω μία χαρούμενη είδηση, πρώτη μέρα στο νέο πόστο, να θες ν΄ αγιάσεις, το ρημάδι δεν σ΄ αφήνει. Το περασμένο Σαββατοκύριακο είχε ταλαιπωρία για τους κατοίκους της Δυτικής Ελλάδας, με τα νησιά του Ιονίου και την Ηλεία στο μάτι του Κυκλώνα. Εν τέλει το απόλυτο χάος το βίωσαν το Μουζάκι και η Καρδίτσα, που θρήνησαν ανθρώπινες ζωές. Είναι η μοναδική φορά, που, αν έταζε τοπικός βουλευτής, ότι θα την μετατρέψει σε Βενετία, θα έλεγε την αλήθεια!

Σπίτια πλημμυρισμένα, πλατείες, δρόμοι - ποτάμια και βέβαια πάνω απ΄ όλα χαμένες ανθρώπινες ζωές. Η υπόθεση με το Κέντρο Υγείας Μουζακίου να πέφτει ως άλλος χάρτινος πύργος, φτιαγμένος κάπου εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’80, δεν είναι απλή. Είναι αυτό, που λέμε, το κακό ξεκινά από τη ρίζα του. Κι εν προκειμένω, αυτές οι κακές ρίζες είναι απλωμένες παντού, υπόγειες κι ασυμμάζευτες, σαν τα πλοκάμια ενός κρυφού αλλά υπαρκτού χταποδιού.

Με εξαίρεση, ελληνικά κτίρια, που φτιάχτηκαν μετά από σεισμούς και κάπως μαζεύτηκε το πράγμα, όλη η Ελλάδα έχει τέτοια θέματα, τα οποία αντί να τα λύσει σοβαρά και ψύχραιμα και με γνώσεις ειδικών, ο καθένας κάνει ό, τι του κατέβει.

Το «δε βαριέσαι αδερφέ» τείνει να μας στοιχειώσει. Προχθές ήταν το Μάτι, αντιπροχθές η Ηλεία, χθες η Εύβοια σήμερα η Καρδίτσα, τα Φάρσαλα, η Κεφαλονιά, η Ιθάκη, η Κρήτη και μοιάζει να μην τελειώνει αυτό το χάλι, με την πρώτη βροχή, να πλημμυρίζει ακόμη και το λεκανοπέδιο της Αττικής.

Πόσο φωστήρας πρέπει να είσαι δηλαδή, για να χτίσεις δίπλα στο ποτάμι, το Κέντρο Υγείας Μουζακίου; Και καλά, δεν το είδε ο πρώτος μάστορας, ο δεύτερος, ο τρίτος; Μου θύμισε την ταινία με τον Κωνσταντάρα, που η κόρη του οδήγησε το αμάξι κι έπεσε σε μια ελιά, αλλά της έφταιγε το… δέντρο!

Εξωφρενικό στη χώρα, που έχει κορυφή της την Ακρόπολη, να υπάρχουν δομές του Δημοσίου, που έχουν πολεοδομικές αυθαιρεσίες. Το κακό χτύπησε αυτή τη φορά στην Καρδίτσα. Γέμισε ο τόπος λάσπες, χάνοντας ανθρώπους, ζώα, νοικοκυριό, πλημμυρίζοντας χωράφια, βιος, περιουσίες κι ενθυμήματα μιας ζωής.

Ποιος έδωσε άδεια λοιπόν για το Κέντρο Υγείας Μουζακίου; Ποιος πήγε και μπάζωσε εκεί δίπλα; Ποιος δεν ήξερε ότι το ποτάμι θα φουσκώσει κάποια στιγμή; Τα ποτάμια φουσκώνουν. Είναι σαν τα μικρά παιδιά, που νομίζεις, ότι θα μείνουν για πάντα μωρά αλλά μεγαλώνουν.

Σε τόσες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, που υποτίθεται, θαυμάζουμε, τα ποτάμια είναι μέσα στον ιστό της πόλης και την ομορφαίνουν. Εμείς τα κλείσαμε, γιατί κάποιος πολίτης, κάποιος εργολάβος, κάποιος μηχανικός, κάποιος πολιτικός δέχτηκε ως σοβαρή την εισήγηση κι αποφάσισε, πως έτσι πρέπει, να τα κάνει όλα ίσωμα.

Μπαζωμένα ρέματα και ποτάμια

Ο Ποδονίφτης, ο Κασιδιάρης, ο Λήλαντας, ο Ενιππέας... Αντί να μάθουμε στα σχολεία, ρέματα και ποτάμια, τα μαθαίνουμε κάθε φορά, που πλημμυρίζουμε. Πόσον καιρό αλήθεια έχουν σταματήσει τα δρομολόγια του τραμ, από Βουλιαγμένη προς Σύνταγμα λόγω του προβλήματος με την κοίτη στον Ιλισό;

Οι κακοκαιρίες υπάρχουν και θα υπάρχουν. Και στις θεομηνίες και θύματα μπορεί να υπάρξουν. Όμως, πόσοι άνθρωποι χάθηκαν στην κυριολεξία άδικα, γιατί δεν υπήρχε πολεοδομικό σχέδιο της προκοπής; Γιατί το σχέδιο έκτακτης ανάγκης μπάταρε; Δεν ήξερε η κυβέρνηση, δεν γνώριζε η Αυτοδιοίκηση; Βούιξαν τα κανάλια για τον τυφώνα…

Η κακοτεχνία, που πάει σύννεφο…

Δεν μιλάμε για απλές κακοτεχνίες, γιατί παντού υπάρχουν. Όλη τη σύγχρονη και τη νεότερη Ελλάδα στραβά τη χτίσαμε. Κι αντί να ισιώσουμε τα στραβά, στραβώσαμε τα ίσια. Μιλάμε για εγκληματικές κακοτεχνίες, σε μεγάλα και μικρά δημόσια έργα, σε γέφυρες, που ξαφνικά κόβονται στη μέση, σε λακκούβες, βαθουλώματα, στηθαία. Με ποδηλατόδρομο, που ξαφνικά διακόπτεται, με πεζόδρομους για τυφλούς, που οδηγούν στο πουθενά, με ράγες, που δεν έχουν το κατάλληλο μέγεθος για τα τρένα μας, αλλά εμείς τις παραλαμβάνουμε. Κι όλοι αθώοι του αίματος.

Ένα κράτος, που λειτουργεί, πρόχειρα, συμφεροντολογικά, πελατειακά, με πλάτες, με μπροστινούς, με πισινούς, με ισχυρές δόσεις ωχαδερφισμού. Μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Στις μετρήσεις, παλαιότερα για διαφθορά στον δημόσιο τομέα η Πολεοδομία είχε υψηλά ποσοστά, προφανώς, κάνοντας τα στραβά μάτια σε καραμπινάτες παρανομίες. Αλλά αναρωτιέσαι, αν ενεργούσαν μόνοι κι ήταν όλοι οι πολιτικοί προϊστάμενοι αθώες περιστερές. Μήπως το ψάρι βρομάει από το κεφάλι; Πήραν την άγουσα δημόσιοι υπάλληλοι, που αντί να παλεύουν για το δίκιο του περιβάλλοντος, πάλευαν για το δίκιο των πελατών τους; Σαφώς, υπήρξαν κι υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι, που κόντρα στις ορέξεις αρπακτικών, έσωσαν περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, αντί να γεμίσουν τσέπες.

Ευθύνες διαχρονικές, συλλογικές, ατομικές

Το έγκλημα διαχρονικό κι οι ευθύνες υπάρχουν προς πάσα κατεύθυνση. Όμως, οι ευθύνες δεν είναι ίδιες, ανάμεσα στον κακομοίρη, που κατέβηκε από το χωριό, δίχως στον ήλιο μοίρα – κι έφτιαξε σπίτι - τσαντίρι, μ΄ εκείνον, που λάδωσε, για να χτίσει βίλα σε δάσος, βάζοντας κι ένα εκκλησάκι για να πάρει ρεύμα.

Δυστυχώς, η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος σκοντάφτει μεταξύ καλών προθέσεων, πρακτικών, εμμονών, άγνοιας κινδύνου και κερδοσκοπίας. Η λύση δεν είναι να μη χτίζουμε πουθενά ούτε όμως να χτίζουμε και τα πάντα. Δεν μπορούμε να βάζουμε κεραίες και ανεμογεννήτριες παντού, λες και δεν υπάρχουν άγρια ζώα ή αγροτικά ζώα. Δεν γίνεται όμως να θέλουμε πράσινη ενέργεια, χωρίς να επωμιστούμε και το κόστος.

Ο όρος είναι «βιώσιμη ανάπτυξη».

Παρότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει χρηματίσει στο παρελθόν, πρόεδρος της Επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής δεν έδειξε ανάλογη σπουδή για τον Ερημίτη, για τη δημιουργία ξενοδοχειακού συγκροτήματος, κόντρα στη βούληση των Κερκυραίων, που διαδήλωναν. Χρειάζεται η Ελλάδα και μεγάλα ξενοδοχεία, σε αρκετές περιοχές, αλλά όχι σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, Η προίκα της Ελλάδας είναι η φυσική της ομορφιά. Χιλιάδες τουρίστες έρχονται για να δουν τις χελώνες, που γεννούν στον Λαγανά. Μαζί πρέπει να συμβιώσουμε. Είμαστε συγκάτοικοι και τα τεχνικά έργα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη και τις δικές τους ανάγκες.

Η φύση πάντα θα έρχεται να εκδικηθεί την ελληνική κουτοπονηριά. Θυμάμαι έναν τέτοιον μεσήλικα, που πήγε κι έφτιαξε χωρίς να ρωτήσει κανέναν το ’99 στην Αθήνα, ολόκληρο όροφο, πάνω απ΄ το διαμέρισμα, που είχε. Η απληστία του τιμωρήθηκε με τον πιο άγριο τρόπο, δημιουργώντας συνθήκες αρχαίας ελληνικής τραγωδίας: Όταν γκρεμίστηκε ο όροφος ανασύρθηκαν νεκροί η σύζυγος και τα δυο παιδιά του κι εκείνος τραυματίστηκε.

Παραγκουπόλεις και βίλες

Κι από την άλλη πλευρά, υπάρχουν κι εκείνοι, που έχτισαν όπως – όπως γιατί δεν είχαν λεφτά να πληρώσουν την άδεια. Παρανόμησαν γιατί δεν έφτανε το πάπλωμα, για να έχουν σπίτι της προκοπής, γιατί οι αξίες των ακινήτων είναι εξωφρενικές κι οι τράπεζες χάριζαν θαλασσοδάνεια κι αλλού έφερναν προσκόμματα. Μα, τώρα το υπουργείο Περιβάλλοντος, δια του Χατζηδάκη επιμένει «πληρώστε», ως τις 30 Σεπτέμβρη, για να το σώσετε. Κι αν κάποιος μετά από 10 μνημονιακά χρόνια , συν τον νταλγκά της πανδημίας δεν έχει;

Ας σοβαρευτεί το πολιτικό σύστημα, που πάει να μεταθέσει πάλι την ευθύνη στον πολίτη, όταν από παντού έχει τη φωλιά του λερωμένο. Δεν μπορεί όλη η Αθήνα να έχει χτιστεί κι εμείς να κοιτάμε χάρτες του ’30, του ’40 του ΄50. Και δεν μιλώ για τις βίλες, που σπάρθηκαν εδώ κι εκεί. Δεν μπορεί ένας πολίτης να πληρώνει φόρο για ένα ακίνητο αλλά να θεωρείται παράνομο και να πληρώνει και να ξαναπληρώνει. Ας το δούμε χωρίς υστερίες και σε ρεαλιστική βάση τι πρέπει να μείνει και τι πρέπει να γκρεμιστεί.

Από την Πολεοδομία στις μάσκες

Κι αν το περιβαλλοντικό ζήτημα σαφώς είναι σπουδαίο, σε πολιτικό επίπεδο τα πράγματα είναι χειρότερα. Η θεωρία Μητσοτάκη περί επιτελικού κράτους βούλιαξε στον ποταμό στο Μουζάκι, κάηκε στη φωτιά της Μόριας, παιδεύτηκε στα σχολεία με τις υπερμεγέθεις μάσκες. Το επιτελικό κράτος, «πνίγηκε» στη «θάλασσα της Καρδίτσας», σηκώνει τα χέρια ψηλά στα σχολεία της Πέλλας, που έφτασε 21 Σεπτέμβρη αλλά δεν έχουν ανοίξει ακόμη, στην εικόνα των προσφυγόπουλων, που κοιμούνταν ως αποκαμωμένα αγγελούδια ανάμεσα σε τάφους στο νεκροταφείο της Λέσβου.

Ένας Κυριάκος Πιερρακάκης ως επικεφαλής στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής δεν φέρνει την άνοιξη. Ως και τα μικρά Ελληνόπουλα αντιλήφθηκαν ότι ζουν σε κράτος – ζόμπι, με μία κυβέρνηση, που φέρνει παγουρίνο για τσίπουρο και μάσκες για αρκούδες. Η κρατική μηχανή είναι γεγονός ό, τι ανέκαθεν ζοριζόταν στα απλά, πόσο μάλλον στα τόσο δύσκολα, παρότι υπάρχουν άνθρωποι υπεύθυνοι και στον Δημόσιο Τομέα, με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος, που έχουν δώσει και τη ζωή τους, για να σώσουν πολίτες.

Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας πρωτοστάτησαν στη ρητορική κατά ΣΥΡΙΖΑ για το Μάτι. Όμως, με όσα συμβαίνουν γύρω μας, πέφτουν στον ίδιο λάκκο, που έσκαψαν προεκλογικά στην νυν αξιωματική αντιπολίτευση. Οι πολίτες ματάκια έχουν και βλέπουν. Η Κλιματική Αλλαγή σαφώς φταίει και στην Καρδίτσα για τον υπερβολικό όγκο του νερού. Για το γεγονός, όμως, ότι το «επιτελικό κράτος», αποδείχτηκε μία προεκλογική μπαρούφα, δεν φταίει άλλος, πλην των κυβερνητικών παραγόντων. Με τις ίδιες παρωχημένες κι αποτυχημένες συνταγές, δεν φτιάχνεις καλύτερη ομελέτα. Πολύ περισσότερο, που το μαρτύριο του 2ου κύματος της πανδημίας του κορωνοϊού Covid-19 έχει ήδη ξεκινήσει κι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει ν΄ αυτοσχεδιάζει κι αυτή τη φορά τα πακέτα τελειώνουν…