Ο καταναγκασμός τού «πώς;»

Με αυτήν τη μικρούλα απλή λεξούλα εκφράζεται ο «Γολγοθάς» της καταναγκαστικής ευτυχίας. Μια ευτυχία που ακόμη και αν δεν αισθάνεται τώρα ο ερωτώμενος οφείλει να παραδεχθεί, ως άτυπος συνωμότης, για τη συντήρηση ενός life style που ακόμη και το 2017 «απαιτεί» να συντηρείται με το απόλυτα τίποτα των επιλογών των «Καρντάσιανς».

Γράφω μερικούς από «τίτλους» που γαργαλάνε το ενδιαφέρον αντρών και γυναικών: «Πώς να βρείτε εύκολα κόλπα για γρήγορο αδυνάτισμα», «Πώς να χάσετε τα κιλά των διακοπών» (τώρα αν τα κιλά προκύπτουν γιατί οι περισσότεροι τρώνε πατάτες, μακαρόνια και ψωμί, και όχι από φαγοπότια στις ταβέρνες του κόσμου μοιάζει να μην αφορά κανέναν), «Πώς να κρατήσετε τη λίμπιντό σας στα άκρα», «Πώς να βγείτε ζωντανός από μια ληστεία τράπεζας», «Πώς να μάθετε αν σας απατά», «Πώς να βρείτε το χρώμα μαλλιών της Ελένης», «Πώς να κάνετε σεξ μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής σας», «Πώς να ξαναφορέσετε το γαμπριάτικο κουστούμι»...
Είναι μερικοί τίτλοι που έχουν «κυκλοφορήσει» ανάμεσά μας, και μερικοί που τους φαντάστηκα εξ αιτίας της επικαιρότητας και που θα μπορούσαν να αυξήσουν την επισκεψιμότητα στα site, στα έντυπα αλλά και να γίνουν ωραιότατες ρουμπρίκες σε εκπομπές.
Αυτή η διάδοση τρόπων που μπορούν να συντηρήσουν τον μόνιμο ψυχολογικό καταναγκασμό δημιουργούν και νέους λόγους να αισθάνεσαι «δυστυχισμένος και αποτυχημένος»…
Βλέπετε, η βιομηχανία του fun απαιτεί να επιχειρήσεις να φροντίσεις να τηρήσεις τις οδηγίες που θα σε κάνουν αθάνατο, ενεργό σεξουαλικά και ποθητό –άραγε;– για πάντα.

Ο ψυχαναγκασμός τού «πώς;» δεν αφορά φυσικά τη μη αμφισβήτηση του καταναγκασμού τού fun... μόνο από τίτλους «χρηστικών» θεμάτων στα μέσα. Εκφράζεται με απίστευτα ύπουλο τρόπο και στην καθημερινότητα.
«Πώς σχεδιάζετε τις διακοπές σας;» Αυτός που ρωτάει, δεν έχει την έγνοια φυσικά του να συμμεριστεί την όποια περιπέτεια που θα βιώσεις, αυτός που ρωτάει έχει μια ελάχιστη υποψία ότι σε περίπτωση που ακούσει «δεν θα πάμε διακοπές» θα αισθανθεί ότι μέσω της σύγκρισης προκύπτει ως «επιτυχημένος, καπάτσος και μάγκας» απέναντι στον ερωτώμενο που κρίνεται ως «αποτυχημένος», άρα αδιάφορος και μη ανταγωνιστής.

Ο ψυχαναγκασμός τού «συγκρίνομαι, άρα υπάρχω» δεν έχει να κάνει μόνο με τη μεγάλη μάζα των αναξιοπαθούντων. Αφορά και τους δισεκατομμυριούχους, καθώς πολλά είναι εκείνα που «αμαυρώνουν» στην τάξη του πλούτου την «αξιοπρέπεια» του ονόματος. Είναι διαφορετικό ένα σκάφος 30 πόδια και διαφορετικό ένα σκάφος 80 πόδια με βάση προσγείωσης ελικοπτέρου. Είναι διαφορετικό ένα πάρτυ στη Μύκονο μιας μέρας, και είναι εντελώς διαφορετικής εκτίμηση ένα πάρτυ στην Ίμπιζα τριών ημερών. (Για να συνεννοούμαστε.)

«Πώς διατηρείστε σε τόσο καλή κατάσταση;» (με την ουρά της ερώτησης που δεν ακούγεται ποτέ: «αν και στην ηλικία σου, που δεν τη λες, θα έπρεπε να είσαι σαράβαλο!»).
Φυσικά και το «χαλί» κάτω από την ερώτηση: «Πόσες φορές “τραβηχτήκατε” στους πλαστικούς; Καλό είναι να ομολογήσεις τώρα τι έχεις βάλει κάτω από τα μάτια σου, για να μη νομίζεις ότι είμαι ηλίθια και πιστεύω ότι έχεις καλό γονίδιο».
«Πώς και δεν σας έχουμε δει στα μέρη μας τελευταία;» Ε!!! Εδώ είναι εντελώς πιο ξεκάθαρα τα θέματα. Ηδονίζονται οι γειτόνοι, στην περίπτωση απάντησης που θα επιβεβαιώνει τις φήμες ότι του κατάσχεσε η τράπεζα το εργοστάσιο, ή που θα επιβεβαιώνει το ακόμη πιο ηδονικό για τους «καλοπροαίρετους»: τον χωρισμό από εκείνον που είχε τη βίλα, το φουσκωτό ανοικτής θαλάσσης και την αίγλη τού όταν ψάχνουν κάποιο δρόμο, ν’ απαντάνε οι περαστικοί: «Πού είναι η βίλα τού ... Έτσι; Μετά την πρώτη στροφή αριστερά».
Και επειδή το να γλιτώσεις από τον ψυχαναγκασμό του fun, ακόμη και στην εποχή που εκατομμύρια χρωστάνε σε ασφαλιστικά ταμεία, εφορίες, οδοντίατρους, φαρμακοποιούς και μπουτικατζήδες, είναι απόδειξη σοφίας τού να μπορούμε ακόμη και σε καιρούς απόλυτων συμφορών να συναντιόμαστε με στιγμές γαλήνης, του να μπορούμε να ξεκουμπώσουμε από το μυαλό μας την «τακτική της σύγκρισης», του να μπορούμε να γυρίσουμε την ερώτηση του «πώς σκοπεύετε να περάσατε τις διακοπές σας;» στον άλλο με την ίδια ερώτηση: «Εσείς; Πώς; Περιμένουμε φωτογραφίες σας στο face... Δεν πιστεύω να μην πάτε… πώς θα βγάλετε τον χειμώνα;» Τα φιλιά μου…