ΚΥΡΙΑΚΟ… ΗΡΘΕΣ ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΑΝΟΙΞΗ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

«Το λάθος, αγαπητέ μου Βρούτε, δεν βρίσκεται στ’ άστρα, αλλά μέσα μας»

(Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)

Το να πιστεύει κάποιος ότι ο πρωθυπουργός είναι ο νέος Μωυσής, είναι προφανώς δικαίωμά του. Ίσως να κολακεύει κιόλας τον ένοικο του Μαξίμου, αρκεί να μην το πιστεύει ο ίδιος. Λόγου χάρη, μια «συνάδελφός» του, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός του κόσμου από τη Σρι Λάνκα, αρεσκόταν να την προσφωνούν «η Κλαίουσα Χήρα». Βίτσια είναι αυτά, δεν μπλεκόμαστε.
Ήταν ένα ωραίο πρωινό του Ιούλη του ’19, όπου η φωτισμένη Δεξιά περνούσε το Μέγαρο του Μαξίμου πετώντας απ’ έξω την αλλού γι’ αλλού κινήσαμε Αριστερά. Ας πρόσεχε αυτή, κι εμείς μαζί.
Η ερμηνεία της αφήγησης είναι απλή. Κάτι ο Χαρδαλιάς, κάτι τα φιλοκυβερνητικά μίντια και ο κακός μας ο καιρός, ο Έλληνας θεός αυτοπαρουσιάστηκε κάποια στιγμή στον Έλληνα πρωθυπουργό και του αποκάλυψε τ’ όνομά του: «Εγώ ειμί ο ων» – που σημαίνει: «Ήμουν, είμαι και θα είμαι». Κοσμική αυθεντία ο μπαγάσας…
Η είσοδος του νέου Μωυσή γίνεται με αυταρχισμό, συντηρητισμό, με παιδεία που καλοδέχεται όλους τους αναχρονισμούς, και που καταλήγει να έχει αποπαίδια πρώτα τον πολιτισμό και μετά το περιβάλλον. Μας βρίσκει και ο κορωνοϊός, που στην πρώτη του φάση δεν μπορείς να πεις ότι δεν τα καταφέραμε καλά αφού ΖΗΣΑΜΕ. Αλλά Δεξιά είναι αυτή, τι ήρθε για να κάτσει; Να τα οικονομικά αδιέξοδα, να η ανεργία, να και η επιβολή του νόμου και της τάξης ‒ όταν στις πλατείες δεν βρίσκονται συγγενικά μας πρόσωπα. Εδώ απευθύνουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον αγαπητό Χρυσοχοΐδη, τον οποίο παρεμπιπτόντως έχουν στην μπούκα οι δεξιοί επειδή εξάρθρωσε τη «17 Νοέμβρη». Αλλά γιατί τον λένε «Μωυσή» οι δικοί του, και «γκαντέμη» οι πληβείοι; Τίποτα ξετσίπωτοι Συριζαίοι θα ’ναι. Μήπως γιατί δεν θα αξιωθεί να μπει στη Γη της Επαγγελίας, με τα δεινά του λαού στο φουλ; Ή μήπως επειδή ζητά χρόνο, που οδηγεί σε συλλογική φτωχοποίηση και τη ματαίωση ελπίδας ξανά και ξανά; Γλίτωσε ωστόσο το προσωνύμιο του Χαρίλαου Τρικούπη «ο Πετρέλαιος», ή του Σιράκ, «ο Χαμαιλέων»… Όμως, να μου επιτραπεί να καταρρίψω προσωρινά το προσωνύμιο, υπενθυμίζοντας ότι οι Ναζί δεν είναι φυλακή αλλά «γλείφονται» με κάτι «δεξιά της δεξιάς, ω δεξιά», και όλοι εμείς οι νορμάλ περιμένουμε την ετυμηγορία της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.
Η Μόρια, αυτή η πικρή καυτή πατάτα, (ξανά)έσκασε στα χέρια του, τα επαγγέλματα που λόγω κορωνοϊού αφανίζονται, και μαζί τους οι άνθρωποί τους χωρίς ουσιαστική βοήθεια, αλλά με κάτι ψίχουλα, οι ξεναγοί που κλαίνε οι άνθρωποι για τον τουρισμό που χάθηκε, το θέατρο και η μουσική που ψυχορραγούν, εκτός αν ανεβάσουν όλοι το «Τρίτο στεφάνι» μπας και σωθούνε, οι υπουργοί που πάνε και μεταλαβαίνουν τη Θεία κοινωνία ώστε να λέει μετά η γιαγιά «δεν κολλάει το αίμα του Χριστού», και οι μπουνταλάδες οι Τούρκοι που κάνουν τσαλίμια επικίνδυνα σε ένα τρικυμισμένο Αιγαίο.
Κυριάκο… ήρθες και ήρθε η άνοιξη κοντά μας. Αυτή η επιστροφή στην κανονικότητα, που τόσο μας είχε λείψει από τους… – άσ’ το μη συγχυστώ τώρα. Η τελευταία φυσική καταστροφή που μας βρήκε είναι αυτός ο Ιανός, που στην αρχή είπανε ότι το λένε έτσι για να διαφημίσουν το γνωστό βιβλιοπωλείο που πάει όχι και τόσο καλά σαν όλα όσα έχουν να κάνουν με το βιβλίο. Εδώ δεν έχουμε μαντίλι να κλάψουμε, τα «Τάπερ» της Ακρίτα θα αγοράζαμε. Μετά, διαμαρτυρήθηκε το Πλαίσιο και δεν τα βλέπω καλά με τις εκδόσεις Πατάκη. Γι’ αυτό, κανόνισε. Διότι, αν είσαι σοφός σαν τον Μωυσή και έξυπνος σαν τον Πολλάκη που σε λέει γκαντέμη, γιατί εμείς ούτε που το σκεφτήκαμε, την επόμενη κακοκαιρία να ζητήσεις να την πούνε με λέξη που αρχίζει από Κ. Όνομα είναι κοντινό, μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, Κυριάκο… Είτε Μωυσής, είτε γκαντέμης, είτε δεξιός, αυτοί που κοιμούνται γλυκά και ανέφελα, και μόνα τους όνειρα είναι ανοιχτά παράθυρα και τσέπες γεμάτες και λυμένα ασφαλιστικά και παχυλές συντάξεις, να έχουν στον νου τους αυτό που είχε βάλει στα χείλη του Κάσσιου ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο έργο του «Ιούλιος Καίσαρ»: «Το λάθος, αγαπητέ μου Βρούτε, δεν βρίσκεται στ’ άστρα, αλλά μέσα μας».