Κατ’ αρχάς, το επάγγελμα των ανθρώπων που εργάζονται στους τομείς της καθαριότητας είναι και βαρύ ανθυγιεινό και λειτούργημα.
Φυσικά, εμείς οι… περήφανοι Έλληνες γονείς, όταν θέλουμε ν’ απειλήσουμε τα παιδιά μας μετά απο μία «κακή σχολική επίδοση», τους λέμε: «Αποφάσισε αν θέλεις να γίνεις άνθρωπος ή σκουπιδιάρης!»
Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι ανθρωπολογικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι οι εργαζόμενοι στον τομέα καθαριότητας των δήμων δεν είναι ανθρωποειδή, αλλά αποτέλεσμα υβριδικής μετάλλαξης!!!
Στερεοτυπικά, λοιπόν, μια κοινωνία ενηλίκων εκπαιδεύτηκε αντιμετωπίζοντας τον συγκεκριμένο κλάδο με την αντίστοιχη εκτίμηση που στον Μεσαίωνα αντιμετώπιζαν τους μολυσμένους από λέπρα.
Φυσικά, από σπάνια έως ποτέ δεν έχουμε σκεφτεί τι θα γινόταν αν ο καθένας είχε ως εργασία του το να μαζεύει τα σκουπίδια.
Σε χώρες βέβαια που «μισούμε» και «θαυμάζουμε» της Ευρώπης, οι άνθρωποι που εργάζονται στον τομέα αυτό είναι εξαιρετικά καλοπληρωμένοι. (Κάποια στιγμή, είχα ρωτήσει το παιδί μου που ζει στην Γερμανία για τα χρήματα που παίρνουν οι «σκουπιδιάρηδες» στο Μόναχο, για να μάθω ότι ένας αρχικός μισθός μπορεί να είναι και 4.500 ευρώ τον μήνα!)
Βλέπω να γίνεται, λοιπόν, viral η είδηση με την οικογένεια του διάσημου χολιγουντιανού ηθοποιού Γουίλ Σμιθ που, μαζί με την γυναίκα του ηθοποιό Τζέντα Πίνκετ, σταμάτησε για μπάνιο στον παράδεισο των Αντίπαξων και αντικρίζοντας την κατάντια μας μάζεψαν μαζί με την κόρη του όλα τα σκουπίδια της παραλίας, επιστρατεύοντας και τους φίλους τους. Οι φωτογραφίες με τις 22 σακούλες με τ’ ανθρώπινα απόβλητα όσων «πέρασαν» και βίασαν την φύση κάνουν την γύρα τους στο διαδίκτυο, και θ’ αποθεώσουν για μια ακόμη φορά την χώρα που γέννησε τους θεούς και που κατοικείται από μια μεγάλη πλειοψηφία άξεστων και βάρβαρων κατοίκων που η όποια εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Στην ενήλικη ζωή μου ως δημοσιογράφος θυμάμαι ότι οι απεργίες των εργαζόμενων στους δήμους με τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν στις πόλεις και τα νησιά είναι «σήμα κατατεθέν» της χώρας, κάτι περίπου ίδιο με τον πελεκάνο στην Μύκονο, το ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη, τον τουριστικό μουσακά και το Greek souvlaki.
Θυμάμαι ότι, τρεις φορές που πήγα στην Αίγινα σε αγαπημένους φίλους καλοκαίρι, έφριξα από το σκουπιδαριό και από κάτι ακόμη χειρότερο: τις διακοπές νερού! (Πού; Στην Αίγινα... το πιο κοντινό νησί στην Αττική.)
Θυμάμαι ότι έχω δει με τα ματάκια μου γλυκύτατες Ελληνίδες μανούλες ν’ αλλάζουν πάνα στο μωρό τους στην παραλία του Σχοινιά και να την χώνουν επιπόλαια μαζί με το περιεχόμενο στην άμμο. Θυμάμαι ότι το τασάκι είναι ένα αντικείμενο που, για κάποιον μεταφυσικό λόγο, δεν συχνάζει ποτέ σε οργανωμένες ή «παρθένες» παραλίες. Αν φύτρωναν οι γόπες που χώσαμε στην άμμο, ίσως ακόμη και οι παραλίες στις Κυκλάδες να θύμιζαν Αμαζόνιο.
Δεν είναι πολλές οι μέρες που έχουν περάσει από το απόγευμα εκείνο που πηγαίνοντας βόλτα τα σκυλιά μου, στον Παπάγο, είδα ν’ αφοδεύει στο πεζοδρόμιο δίπλα στο πάρκο ένας ευγενέστατος οδηγός ταξί και ο οποίος στην θέαση των σκύλων μου με προέτρεψε με κατεβασμένο το βρακί του να «μαζέψω τα κωλόσκυλα και να φύγω»!!!
Έχω επίσης ζήσει σκηνικό με Ελληναρά πατέρα που, όταν το παιδί του ζήτησε να το πάει για τσίσα, εκείνος καπνίζοντας το πούρο του απάντησε: «Κατούρα στην θάλασσα, τι με ρωτάς;»
Αγάπες, οι χειρότεροι προστάτες της χώρας που γέννησε ανάθεμά μας τον πολιτισμό, τις τέχνες και τις επιστήμες είναι οι Νεοέλληνες. Είμαστε απαίδευτοι, άξεστοι, εγωκεντρικοί, ξερόλες, βρωμιάρηδες, ρατσιστές με τους συντοπίτες μας, μίζεροι και μονίμως στην γκρίνια ότι για όλα φταίνε οι κακοί μας γείτονες.
Ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα είναι ο κακός του εαυτός που, αντί να ευγνωμονεί, βιάζει κάθε θεϊκό και όμορφο που του χαρίστηκε χωρίς να κοπιάσει. Ευτυχώς που υπάρχουν οι πρόσκοποι και κάποιοι «βαρεμένοι» οικολόγοι που «τηγανίζονται» από τον ήλιο για να μαζέψουν τ’ απόβλητα που άφησαν οι περίφημοι «Νεοέλληνες παραθεριστές»…
