Trump Vs Musk: Η Αναμέτρηση που Αλλάζει την Ιστορία
Η σύγκρουση Τραμπ–Μασκ ξεπερνά την πολιτική. Είναι μάχη επιρροής, αφήγησης και εξουσίας. Μετά τα αρχεία Έπσταϊν, δεν υπάρχει επιστροφή.
Θεωρία συνωμοσίας; Δεν ξέρω. Μπορεί. Πάντως, ένα σωρό πληροφορίες βομβαρδίζουν τον εγκέφαλό μου και διακρίνω μέσα σ’ αυτές τη σαφή διάθεση να με τρομάξουν. Δεν μου αρέσει αυτό καθόλου. Δεν μου αρέσει ο φόβος. Δεν είναι ένα ψυχολογικό όπλο που εκτιμώ. Αλλά τα τηλεοπτικά συνεργεία έχουν μπει πια μέσα στους θαλάμους εντατικής θεραπείας και κάνουν ρεπορτάζ τρόμου πάνω απ’ τους ασθενείς, με τους ρεπόρτερ τους ντυμένους αστροναύτες – και μας δείχνουν και κάτι σκαμμένους τάφους στις Σέρρες, ειδικούς τάφους σού λέει, για ειδικούς νεκρούς Covid-19, μακριά απ’ τους τάφους των κανονικών νεκρών.
Τι δεν καταλαβαίνω πάλι; Ήξερα μέχρι τώρα πως όσο ζούμε όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα, όταν πεθάνουμε όμως γινόμαστε αμέσως όλοι ανόργανη ύλη και είμαστε όλοι εξ ίσου νεκροί. Όχι; Τα κουφάρια Covid-19 διαφέρουν; Θα κολλήσει ο δίπλα τάφος μετά θάνατον κορωνοϊό; Ίσως πάλι να μην την κατάλαβα καλά την γκραν-γκινιόλ είδηση, και σκάβονται οι τάφοι εγκαίρως για να μην τρέχουμε τελευταία στιγμή. Αλλά, πάλι, τόσο ραγδαία πια πεθαίνουν στας Σέρρας, ώστε να σκάβουν τον λάκκο τους με τόση σπουδή – και τηλεοπτική κάλυψη;
Τέλος πάντων, στεναχωριόμαστε με διάφορα. Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη, σου λέει, δεν έχει λεφτά να φάει και να περιθάλψει τον πατέρα της, ενώ κινδυνεύει να χάσει και το σπίτι της. Φαντάσου τώρα αν δεν έχει να φάει η κόρη του Μίκη Θεοδωράκη, η «Μαργαρίτα η Μαργαρώ» η πολυτραγουδισμένη, τι θα πρέπει να τρώμε εμείς οι υπόλοιποι; Κατσαρίδες και τρωκτικά με πλιγούρι;
Οι κατσαρίδες και τα τρωκτικά –εκτός που έχουν πολλές πρωτεΐνες– έχουν και μεγάλη πέραση σήμερα στην Αθήνα διότι έγιναν επίκαιρες. Η (πραγματικά) αξιαγάπητη Αλεξία Έβερτ, πρώτη σε σταυρούς δημοτική σύμβουλος του Κώστα Μπακογιάννη, προέβη σε μια, η αλήθεια είναι, ατυχέστατη δήλωση για όσους επέμειναν να πραγματοποιήσουν κάποιες, έστω «συμβολικές» εκδηλώσεις, για το Πολυτεχνείο (ΚΚΕ δηλαδή, Βαρουφάκης, ΑΝΤΑΡΣΥΑ – και, όσο πατάει η γάτα, ΣΥΡΙΖΑ). Τους είπε «κατσαρίδες και τρωκτικά» – πού αλλού, στο Facebook βέβαια. Χωρίς συζήτηση, μεγάλη πατάτα από πολιτικής απόψεως. Μέχρι εδώ όλοι συμφωνούμε. Ο δήμαρχος όμως δεν έκανε μια δήλωση Τύπου «λυπάμαι πολύ για τους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς και όχι μόνο δεν τους υιοθετώ αλλά τους καταδικάζω απερίφραστα. Ζητώ συγγνώμη εκ μέρους της στενής μου συνεργάτιδας. Το ίδιο θα κάνει και εκείνη σε δική της δήλωση». Θα μπορούσε. Προτίμησε όμως να την απομακρύνει αμέσως – να «την παραιτήσει» που λέμε.
Τον καταλαβαίνω, αλλά δεν συμφωνώ με την απόφασή του. Ο φίλος Ανδρέας Μαρτίνος έγραψε (στο Facebook κι αυτός): «Είναι κρίμα κι άδικο που ο δήμαρχος ζήτησε την παραίτησή της αντί να την ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ. Προφανώς δεν ξέρει να υπερασπίζεται». Την ίδια γνώμη έχουμε όσοι ξέρουμε την Αλεξία Έβερτ καλά ή λιγότερο καλά. Είναι μια από κάθε άποψη αξιόλογη γυναίκα που, αν μη τι άλλο, έχει προσφέρει (μαζί με το επίθετό της, που για τον Δήμο Αθηναίων μετράει πάρα πολύ) πολύτιμες υπηρεσίες στην παράταξη του σημερινού δημάρχου, πριν και μετά τις δημοτικές εκλογές. Θα μπορούσε να την προστατεύσει από την κακοτοπιά και να μην την πετάξει στα λιοντάρια. Όχι πως δικαιολογείται με οποιονδήποτε τρόπο «πολιτικά» αυτή η ανατριχιαστικά απαράδεκτη δήλωση. Μην παρεξηγηθώ, παρακαλώ. Δεν δικαιολογείται όμως και αυτή η πολιτική κορεκτίλα που παγκοσμίως έχει επικρατήσει. Υπάρχει και η συγγνώμη. Στο κάτω-κάτω, όπως πολύ σωστά έγραψε κάποια στιγμή και ο Ανδρέας, «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».
Η Έλενα Ακρίτα πάλι (όλα τα μωρά στο μπλέντερ σήμερα) με τις καθημερινές, συνήθως ολιγόλογες αλλά και πολλαπλές παρεμβάσεις της (πάντα στο Facebook), έχει γίνει η γκουρού των αντιπολιτευόμενων πολιτικών influencers και η γνώμη της αναπαράγεται με τρέλα. Η Έλενα έγραψε λοιπόν πως ο Μίκης Θεοδωράκης έχει χαρακτηρίσει «ζητιανιά» αυτές τις πρωτοβουλίες της κόρης του. Και μας ενημέρωσε πως «λέει ψέματα» η Μαργαρίτα (για τα έξοδα περίθαλψης του πατέρα της) αφήνοντας να εννοηθεί πως αυτά τα πρακτικά είναι λυμένα και τα έχουν αναλάβει άλλοι. Η Έλενα δεν ασχολείται όμως μόνο με την πολιτική στο διαδίκτυο: Το τελευταίο της βιβλιο «Τα τάπερ της Αλίκης» είναι από τα πρώτα στις πωλήσεις.
Στο μεταξύ, η Θεσσαλονίκη περνάει μεγάλη φρίκη και ο Covid-19 προελαύνει παντού – και στην Ελλάδα. Τα νοσοκομεία δίνουν μάχες ηρωικές και πρωτοφανείς. Συγχρόνως, τα καράβια του Ερντογάν είναι, μήνες πια, στην Ανατολική μας Μεσόγειο, έμπα-έβγα στην υφαλοκρηπίδα μας. Χρήμα δεν κυκλοφορεί, μικρές, μεσαίες αλλά και μεγαλύτερες επιχειρήσεις καταρρέουν, οι άνεργοι είμαστε εκατοντάδες χιλιάδες, τα σχολεία κλειστά, εμείς κλεισμένοι μέσα – μια «πολεμική» πια συνθήκη που έχει τεράστιες επιπτώσεις και στη σωματική αλλά, κυρίως πια, στην ψυχική υγεία όλων μας. Αυτό το δεύτερο lockdown δεν έχει καμία σχέση με το πρώτο. Είναι πολύ πιο βαριά τα βήματά του.
Το 2020 το τερμάτισε – αλλά δεν τερμάτισε ακόμα, έχει 40 μέρες μπροστά του.
Θα τις περάσουμε κλειδωμένοι μέσα και αυτές; Τι λέτε;
Ή μήπως μας ξαμολήσουν για κάνα 15νθήμερο «να κινηθεί η αγορά» – και μετά πάλι μέσα τα κεφάλια;