Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του Αλέξη Τσίπρα

Είναι το πρώτο editorial που μοιράζομαι μαζί σας με το ξεκίνημα του 2018. Θέλω λοιπόν να κάνει «ποδαρικό» στην στήλη «opinion», ένα θέμα που θα μου δώσει έμπνευση να συνεχίζω να μοιράζομαι μαζί σας χρονογραφήματα, που αφορούν τον τρόπο της ζωής μας όπου και αν βρισκόμαστε.

Αρχίζω λοιπόν μ’ έναν από τους αδιαμφισβήτητους πρωταγωνιστές στις κουβέντες «απανταχού στην γη» και που δεν είναι άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα.

Θα παρουσιάσω λοιπόν τα 7 «θανάσιμα αμαρτήματα» του αρχηγού του Σύριζα και πρωθυπουργού της Ελλάδας που κατά την ταπεινή μου γνώμη, αν δεν τα διευθετήσει άμεσα, τόσο σε επικοινωνιακό επίπεδο, όσο και σε πρακτικό, θα διακινδυνεύσει να χάσει τους πιο φανατικούς οπαδούς και που δεν ανήκαν στην «ευρύτερη αριστερά» και οι οποίοι τον ανέδειξαν πρωθυπουργό της Ελλάδας, σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της χώρας.

Φυσικά ο ίδιος με συνέντευξή του στην εφημερίδα Guardian δήλωσε ότι «όταν ήρθα σε αυτό το γραφείο, δεν είχα εμπειρία ή αίσθηση πόσο μεγάλες θα ήταν οι καθημερινές δυσκολίες…, νομίζω ότι τώρα, έχω μια πολύ διαφορετική εικόνα από αυτή που είχα αρχικά»

Τα μεγάλα του λάθη

1. Βιάστηκε ή τον «παρέσυραν» ν’ αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Αν άφηνε τον Αντώνη Σαμαρά να ολοκληρώσει το έργο του, την επόμενη τετραετία, ο Αλέξης Τσίπρας, θα μπορούσε να είναι «καβαλάρης στο άλογο» για τα επόμενα 20 χρόνια.

2. Ένα τεράστιο επικοινωνιακό λάθος ήταν η εκτόξευση στα ύψη των προσδοκιών των Ελλήνων. Οι φράσεις όπως «θα σκίσουμε τα μνημόνια» και «θα χορέψουν οι αγορές πεντοζάλη», όπως και η ενίσχυση του κινήματος «δεν πληρώνω», σαν τιμωρία στην «απάνθρωπη ελληνική κυβέρνηση που υπέγραψε τα μνημόνια», ήταν και παραμένουν ως ενδεικτικές ενός δημαγωγού – ρήτορα που τάζει, χωρίς να είχε αλλά και να έχει καμία δυνατότητα, όπως αποδείχθηκε, διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Τι διαπραγματευτική ικανότητα θα μπορούσε να έχει ο πρωθυπουργός μιας χώρας που είχε πτωχεύσει; Παρασύρθηκαν λοιπόν στα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, οι αφελείς και οι απεγνωσμένοι. Τον πίστεψαν τον αποθέωσαν και είναι εκείνοι, δυστυχώς για τον ίδιον, που σήμερα γίνονται οι ο πιο φανατικοί πολέμιοί του. Δεν νομίζω ότι ξεχνάει κανείς το τάξιμο ότι θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ; Τελικά όχι απλώς δεν καταργήθηκε, αλλά φτωχοποιήθηκε ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό πληθυσμού Ελλήνων πολιτών. Οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να διεκδικήσουν αξιοπρεπή θάνατο και οι νέοι είναι καταδικασμένοι να διεκδικούν μισθό 350 έως 450 Ευρώ. Το αποτέλεσμα ήταν να επιχειρεί ως πρωθυπουργός της χώρας πια να διαπραγματευθεί με όλους όσους ξόρκιζε χωρίς να μοιάζει ότι προβάλει αντίσταση, αποδεχόμενος το κλασσικά ιστορικά αποδεδειγμένο ότι «όποιος πληρώνει ελέγχει».

3. Η επιλογή ανθρώπων. Ο Γιάννης Βαρουφάκης ( το αναφέρω ως παράδειγμα γιατί υπάρχουν και άλλοι πολλοί εξουσιοφρενείς στον Σύριζα που το «είχαν δει πρωθυπουργοί στην θέση του πρωθυπουργού» , αποδείχθηκε ένας επικίνδυνος Νάρκισσος που έχοντας καλύψει τις όποιες προσωπικές ματαιοδοξίες, φλέρταρε με τον φακό και τα μέσα, διατυμπανίζοντας ότι υπήρχε «σχέδιο» απεμπλοκής, που όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε το μόνο σχέδιο «απεμπλοκής» ήταν να καταλήξουμε σε ακόμη πιο αυστηρή εποπτεία από τους δανειστές. Η συνεργασία της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα με τον ακροδεξιό κύκλο που εκφράζεται από την πολιτική στάση του Πάνου Καμμένου, οδηγεί σε μια σουρεαλιστική απεικόνιση του τι «είναι αριστερό, τι δεξί και τι κέντρο». Και ενώ φαίνεται ότι οι ιδεολογίες έχουν χαθεί σε μια «μαύρη τρύπα», το Κομμουνιστικό κόμμα παραμένει στον αυτισμό του περιθωρίου. Λυπάμαι αλλά κάποιοι «συγγενείς» ιδεολογικά με τον «Σύριζα» δεν ήταν οι «Καμμενικοί», αλλά οι «αριστεροί». Τι έγινε βρε παιδιά; Ωραία είναι να μιλάμε και να κλείνουμε τους δρόμους για τα δικαιώματα των όσων έχουν μείνει σε δουλειές, ή έχουν απολυθεί, αλλά κάποιος πρέπει να κυβερνήσει.. Σας δόθηκε η ευκαιρία και την «κάνατε». Γιατί όπως και να το κάνουμε τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κ@@@@! Σε όλ’ αυτά προσθέτω και το δημοψήφισμα. Η χρονική στιγμή που έγινε, ο τρόπος που διατυπώθηκε το ερώτημα και οι τραγικές μέρες και ώρες που προηγήθηκαν φανέρωναν ότι το παιχνίδι με τους δανειστές ήταν μόνο εναντίον της χώρας. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο για να επενδύει ο Γιάννης Βαρουφάκης σε δημοσιότητα. Λυπάμαι.

4. Τραγικό λάθος επίσης που αποδείχθηκε σε μια ιλαροτραγωδία το θέμα με τις τηλεοπτικές άδειες. Να ξεκινήσω καταρχάς με την θέση ότι κανένας μα κανένας δεν επιθυμούσε να συνεχιστεί ένα καθεστώς ανομίας των τηλεοπτικών καναλιών. Από την στιγμή που για ν’ ανοίξει κάποιος στην χώρα περίπτερο θέλει άδεια, θα έπρεπε οοοοοοοοολες οι πρώην κυβερνήσεις να είχαν νοικοκυρέψει την μεγάλη πληγή αυτή. ΟΜΩΣ επειδή προϋπήρχε το ιστορικό με τον «βασικό μέτοχο» και την Κυβέρνηση Καραμανλή, με αποτέλεσμα πιο ακριβώς; Να «φαγωθεί» ο Καραμανλής στην «στροφή». Θα έπρεπε σοβαροί νομικοί σύμβουλοι να τον έχουν συμβουλεύσει, τον Τσίπρα εννοώ, έτσι ώστε να μην καταλήξει το θέμα των τηλεοπτικών αδειών στην ιλαροτραγωδία που κατέληξε. Το σύνταγμα απλώς να διάβαζε ο ίδιος θα είχε εντοπίσει το θέμα πριν του τραβήξουν το «χαλί κάτω από τα πόδια» με την απόφαση του ΣτΕ. Το χειρότερο μάλιστα σε αυτή την ιστορία ήταν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εμπλεκομένων που καταστράφηκε ψυχολογικά από την αναμονή, δεν ήταν οι καναλάρχες αλλά οι εργαζόμενοι.

   Είχε και παραμένει να έχει «απέναντι» τα media. Δυστυχώς δεν διαθέτει την εμπειρία ή τους έμπειρους συμβούλους εκείνους, που να καταφέρουν έστω για τα «μάτια του κόσμου», να λειτουργήσουν μια «αξιοπρεπή» κρατική τηλεόραση. Η κρατική τηλεόραση στην Ελλάδα είναι επιεικώς ανύπαρκτη. Αυτό φάνηκε από τις επιλογές προσώπων σε διοικητικές θέσεις. Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να εξηγήσει με λογικά επιχειρήματα γιατί ο Τσακνής αποδέχθηκε ν΄ αναλάβει ως πρόεδρος της κρατικής τηλεόρασης και ποιοι ήταν εκείνοι που υπερψήφισαν για την συγκεκριμένη επιλογή.

   Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα που αποδεικνύει την ανυπαρξία κοινής λογικής, που αφορά και τον τρόπο διοίκησης της κρατικής τηλεόρασης. Κορυφαίο παράδειγμα της απαξίωσης του κρατικού μέσου ενημέρωσης αποτελεί η συνέντευξη Ερντογάν. Από την στιγμή που ο «Σουλτάνος» δίνει συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά του ΣΚΑΙ και όχι στην κρατική, οι ερμηνείες του γιατί συνέβη και πως, για τους γνωρίζοντας είναι απλούστατες.

5. Το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» θα μπορούσα και να το χαρακτηρίσω «καλωσήρθατε στην χώρα των ψεμάτων»! Αν αρχίσω ν’ αραδιάζω «κωλοτούμπες δηλώσεων του σημερινού πρωθυπουργού, από την εποχή που ήταν αρχηγός του Σύριζα θα θύμιζε η ιστορία, την Ελληνική ταινία «Μαυρογυαλούρος», όπου ο «καλός πολιτικός» τάζει γεφύρια σε χωριά που δεν είχανε ποτάμια.

   Θ’ αναφέρω όμως ενδεικτικά το παράδειγμα με την ΕΥΔΑΠ.

   Δύο χρόνια πριν γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας αναφερόμενος στην πρόθεση για ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, έγραφε και στο διαδίκτυο, ότι η Ελλάδα με τις ιδιωτικοποιήσεις ακολουθεί τον δρόμο της Χιλής του Πινοσέτ, που πρώτος παρέδωσε το νερό στα…συμφέροντα. Τότε, όταν κυβερνούσαν οι «κακοί», οι του Σύριζα είχαν κατέβει στους δρόμους, με τον ίδιο τον τωρινό πρωθυπουργό να δηλώνει ότι «μόνο πάνω από το πτώμα του θα περνούσε η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ»

   ( Για να φρεσκάρουμε την μνήμη)

   Ήταν λίγο πριν από τις δημοτικές εκλογές, στις 6 Μαΐου 2014 όταν μαζί με τον τότε υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων Γαβριήλ Σακελλαρίδη είχαν επισκεφθεί τις εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ στο Γαλάτσι. Και είχε πει: «Βρισκόμαστε στη διαδικασία εν εξελίξει ενός σχεδίου ιδιωτικοποίησης, ενός δημόσιου αγαθού που είναι το νερό και της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ. Παρά το γεγονός ότι σε όλους είναι γνωστό ότι στη συνεδρίαση του ΣτΕ έχουν πάρει ήδη απόφαση, δεν έχει καθαρογραφεί, η οποία είναι απολύτως σαφής και καταλήγει στο πόρισμα, στο συμπέρασμα, ότι η μεταβίβαση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο ΤΑΙΠΕΔ είναι μία διαδικασία πέρα και έξω από το Σύνταγμα της χώρας, διότι το νερό είναι ένα δημόσιο αγαθό που δεν μπορεί να είναι εμπορεύσιμο»Επιπλέον, στις 12 Δεκεμβρίου 2013 επτά βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσά τους οι Γιάννης Δραγασάκης, Γιώργος Σταθάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος με ερώτησή τους προς τους αρμόδιους υπουργούς μιλούσαν για «απαράδεκτη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ» και ζητούσαν την ακύρωση κάθε διαδικασίας «δεδομένου ότι είναι πασιφανώς βλαπτική για το δημόσιο συμφέρον, τη δημόσια υγεία και το δικαίωμα της πρόσβασης σε ένα από τα ζωτικότερα αγαθά για τον άνθρωπο». ( αυτά γινόντουσαν όταν ο Σύριζα ήταν αντιπολίτευση)

   Όταν κυβέρνησε εκχωρήθηκε ποσοστό των υπηρεσιών ύδρευσης σε ιδιώτες, διαδικασία που κρίθηκε από το ΣτΕ ως αντισυνταγματική καθώς τόσο η ΕΥΔΑΠ όσο και η ΕΥΑΘ αλλά και οι θυγατρικές τους μεταβιβάζονται στο υπερταμείο που όπως αναφέρεται στο άρθρο 184 παρ.4Ν.4389/2016 «δεν ανήκει στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα όπως αυτός ορίζεται»

   Σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ, δεν μπορεί η κυβέρνηση τώρα αλλά και στο μέλλον, όσο ισχύει το συγκεκριμένο Σύνταγμα, να προχωρήσει σε ιδιωτικοποίηση με οποιαδήποτε μορφή (ανώνυμη εταιρεία ή νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου) εκείνων των επιχειρήσεων που ανήκουν, όπως τονίζεται, στον «σκληρό πυρήνα του κράτους». Δηλαδή εκείνων των οποίων «οι αρμοδιότητες είναι αναπόσπαστες από τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας», όπως επί λέξει υπογραμμίζεται στη σημαντική απόφαση του ΣτΕ. Ποιες είναι αυτές οι επιχειρήσεις και οι οργανισμοί; Οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τα πανεπιστήμια, διότι αυτό λέει το Σύνταγμά μας, οι επιχειρήσεις που αξιοποιούν βασικές πηγές του εθνικού μας πλούτου, εκείνες που εμπορεύονται αγαθά, όπως το νερό και την ενέργεια, αλλά και δραστηριότητες, όπως η τήρηση της δημόσιας ασφάλειας (δεν είναι νοητή η άσκηση αστυνομικών καθηκόντων από ιδιώτες) καθώς και δεκάδες άλλες που σχετίζονται με την έννοια του κράτους.

   Ερώτηση - απορία: Που πάει άραγε το Σύνταγμα και οι θεμελιώδεις νόμοι του πολιτεύματος; Έτσι φτάνει να δικαιώνεται ακόμη και για εκείνους που ήταν και παραμένουν εξαιρετικά προσεκτικοί με τις δηλώσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία έχει αναφέρει ότι «όταν άλλα λες και υπόσχεσαι και άλλα κάνεις ξεφτιλίζεσαι» ( Τέλος πάντων και εκείνη θα την κρίνουμε εκ του αποτελέσματος )

6. Δεν έχει συνειδητοποιήσει, ή τουλάχιστον δεν δείχνει να το συνειδητοποιεί, ότι μπορεί να έχει ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, αλλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Όλοι οι μηχανισμοί ελέγχου είναι τόσο διεφθαρμένοι και υποστηρικτικοί στις παλαιές δομές ενός συστήματος ασυγκράτητης διαφθοράς, στο οποίο επίλεκτοι κρατικοί λειτουργοί συναλλάσσονταν με το παρακράτος για προσωπικά οφέλη, που ο πρωθυπουργός μοιάζει γυμνός.

7. Η Συνεχιζόμενη ατιμωρησία εκείνων που καταχράστηκαν εξουσία για να επωφεληθούν τεράστια χρηματικά ποσά, οι εθνικοί προδότες που κατόρθωσαν να διαβρώσουν τόσο τους θεσμούς για ν’ απολαμβάνουν μια ελεεινή ασυλία και στην τελική η απόλυτη ανεπάρκεια σε βασικά αγαθά του πληθυσμού της χώρας, με αποτέλεσμα να εγκαταλείπουν την χώρα με κάθε μέσο και τρόπο.