ΩΡΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΦΕΥΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ!

Καλή Χρονιά συνάνθρωποι-παλιάνθρωποι, όλα τα καλύτερα του κόσμου εύχομαι! Και εσείς που είστε καινούργιοι, δηλαδή νέοι και όχι παλιοί-άνθρωποι, μόλις βγάλετε άκρη σφυρίξτε μας και εμάς που το παλεύουμε να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας: «invent yourself and then reinvent yourself, don't swim in the same slough» είναι η οδηγία του Μπουκόβσκι (1920-1994) που την επανεφηύρε ο Γιουβάλ Νόα Χαράρι πριν από λίγα χρόνια και την έκανε ξανά πολύ της μόδας. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην Τέχνη, τα είπαμε αυτά. Παίρνει ο ένας από τον άλλον και τσούκου-τσούκου, λέξη-λέξη, το πάμε μέχρι να ξεμπλέξει το κουβάρι. Να, αυτή η φράση που μόλις έγραψα ανήκει η μισή στη Λίνα (Νικολακοπούλου). «Λέξη- λέξη μέχρι να ξεμπλέξει», λέει το τραγούδι της. Βήμα-βήμα. Έτσι θα το πάμε. Για να προχωρήσουμε ωραίοι μπροστά, πάντα μπροστά, μόνο μπροστά.

Δεν επιτρέπεται να κάνεις πίσω. Λέγεται οπισθοδρόμηση. Και ριζικά διαφωνώ με όσους λένε και γράφουν πως πρέπει να κάνουμε υπομονή ώστε να εμβολιαστούμε κάποια στιγμή όλοι και «να συνεχίσουμε τη ζωή μας». Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Δεν θα ξαναβρεθούμε εκεί που το αφήσαμε, η ζωή δεν προβλέπει τέτοια κενά χωρίς συνέπειες. Καθόλου απαραίτητο να πρόκειται για αρνητικές συνέπειες. Αντίθετα – προχωράμε μπροστά καλύτεροι, εμπλουτισμένοι. Και αφού θα έχουμε δει (π.χ.) πως μπορούμε πια να κάνουμε εκατοντάδες δουλειές ηλεκτρονικά, θα ήταν τρελό να νομίζουμε πως, όταν βγάλουμε τις μάσκες, θα ξαναβάλουμε το «χάρτινο» εκκαθαριστικό της εφορίας μας σε ένα πλαστικό ντοσιέ και θα το πάρουμε να πάμε να κάτσουμε στην ουρά και να γίνουμε μπίλιες με δέκα υπαλλήλους πριν λύσουμε το «πρόβλημά» μας. Πάει αυτό. Ούτε στο ΚΕΠ θα «πάμε». Θα «μπούμε», θα πληκτρολογήσουμε και, πάει, απαντήθηκε το ερώτημά μας.

Αλλά δεν είναι βέβαια μόνο αυτό η «ηλεκτρονική» επανάσταση, που προχωράει ακάθεκτη και θα έχει ολοκληρωθεί μαζί με τη λήξη του συναγερμού για τον κορωνοϊό. Είναι ασύλληπτες οι αλλαγές που «συμβαίνουν τώρα», ενώ εμείς κρατάμε αποστάσεις, κάνουμε υπομονή, ακολουθούμε οδηγίες και φοράμε μάσκες αδιαμαρτύρητα. Αν συνέβαιναν αυτά το ’64-’65 στο Μπέρκλεϊ, τον Μάη του ’67 στο Παρίσι ή το ’73-’74 στην Ελλάδα, θα χυνόταν πολύ αίμα αγριεμένο. Συμβαίνουν τώρα όλα όσα ζούμε σε όλον τον πλανήτη γιατί είναι η ώρα τους να συμβούν. Θα τα ζήσουμε, θα στριμωχτούμε, αλλά θα βγούμε σ’ έναν κόσμο έτοιμο να μας συμπεριλάβει στη νέα κοινωνία των ανθρώπων που θα προκύψει. Άλλοι κώδικες, άλλες γενιές, άλλα μυαλά, άλλες καρδιές. Όμως οι «βασικές μας οι αρχές» (του Διονύση Σαββόπουλου αυτός ο στίχος) θα παραμείνουν ακλόνητες στη θέση τους γιατί είναι βουνά, δεν είναι πύργοι ούτε στολίδια πήλινα φθαρτά που αλλάζει η μόδα τους κάθε τόσο.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμμία αμφιβολία πως προχωράμε καλά. Δεν είναι ζήτημα «αισιοδοξίας» ή «θετικής σκέψης». Είναι ρεαλισμός. Η ανθρωπότητα είναι μια μεγάλη ζώσα κοινωνία που, αν κάποιες στιγμές στην ιστορία της έκανε πίσω καταφεύγοντας παροδικά στη βαρβαρότητα, αμέσως μετά επέστρεψε με ένα «άλμα μεγαλύτερο από την φθορά» (έτσι το λέει ο Ελύτης) στις βασικές, άρα και μέγιστες, αρχές της: Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη. Υπάρχει κάτι πολύ υψηλό που διέπει την κοινή μας μοίρα και τη διαδρομή μας προς το Φως. Ποιος ξέρει; Μπορεί κάποια στιγμή, προκειμένου να πραγματωθεί, να επιστρατεύει μέχρι και μυστήριους ιούς. Εδώ που τα λέμε, τι άλλο θα κατάφερνε να βάλει έναν ολόκληρο πλανήτη σε στάση αναμονής για έναν, πιθανώς δύο, γιατί όχι και τρία χρόνια; Το σκοτάδι δεν έχει τόση δύναμη. Μόνο το Φως την έχει.

Τελικά, η πίστη είναι ρεαλισμός καλή μου Μπλανς, δεν είναι «μαγεία». Και μοιάζει επίσης πολύ με τον έρωτα για τον οποίο νόμιζα πως δεν ήξερα τίποτα: Αν δεν του αφεθείς ολοκληρωτικά και απόλυτα, είναι σαν να μην τον έζησες. Αφού λοιπόν αξιωθήκαμε να ζήσουμε αυτή την παρατεταμένη άγνωστη συνθήκη στον ρεαλισμό, ας της αφεθούμε με εμπιστοσύνη. Αυτοί που θα κάνουνε πολύ τον έξυπνο σ’ αυτήν τη φάση (φλέρταρα πολύ με τον ξερόλα και «αποψάτο» εαυτό μου, αλλά τελικά δεν ταιριάξαμε) στην ουσία θα διαπράξουν ύβρη. Δεν κάνει.

Ζούμε κάτι σπουδαίο – και ας μην έχουμε ιδέα τι είναι και πώς το λένε. Γι’ αυτό η καλύτερη ευχή είναι να είμαστε καλά, να έχουμε ψυχική και σωματική υγεία, ώστε, όταν έλθει η ώρα, το ’21, το ’22, το ’23 –όποτε θέλει– να δούμε το λουλούδι ν’ ανθίζει – και να γευτούμε τον ωραίο καρπό.

ΥΓ: Αυτό δεν σημαίνει πως θα κάνουμε και όρκο σιωπής μέχρι να ’ρθει εκείνη η ώρα. Δεν γίνεται. «Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω – και θα πω και μια κουβέντα παραπάνω» (Αλέκος Σακελλάριος, Μάνος Χατζιδάκις, Γρηγόρης Μπιθικώτσης). Μέχρι και τρεις φορές την εβδομάδα θα σας γράφω την «άλλη» αποψάρα μου, άρα συχνά θα εκπίπτω στην αυτοαναίρεση, την ύβρη ή τη σαχλαμάρα. Μη με παρεξηγείτε συνάνθρωποι-παλιάνθρωποι, το ’χω ΚΑΙ αυτό το κουσούρι…