ΖΟYΜΕ ΑΝAΜΕΣΑ ΤΟΥΣ

Στο ίδιο έργο θεατές. «Επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι» η στάμπα που έβαλε στα θύματα του Δημήτρη Λιγνάδη ο έγκριτος ποινικολόγος. Λίγο νωρίτερα μια άλλη έγκριτη δημοσιογράφος είχε αναρωτηθεί: «Τα παιδιά αυτά που βρισκόντουσαν σε ένα σπίτι και ξενυχτάγανε και υφίσταντο αυτά που υφίσταντο, μάνα, πατέρα δεν είχανε;» Πάντα η ίδια ιστορία. Πάντα οι γνωστοί καλοθελητές να προσπαθούν να στρέψουν την κοινωνία ενάντια στα θύματα, γιατί δεν ταιριάζουν με την εικόνα τού «καθώς πρέπει». Για τον Ζακ Κωστόπουλο, τα πρώτα δημοσιεύματα έκαναν λόγο για τοξικοεξαρτημένο που είχε μπει στο κοσμηματοπωλείο για να κλέψει. Για την Ελένη Τοπαλούδη, ο βούρκος του διαδικτύου αναρωτιόταν τι δουλειά είχε ένα κορίτσι με δύο νεαρούς. Για τον Παύλο Φύσσα, κάποιοι τόλμησαν να πουν ότι προκαλούσε με τους ραπ αντιφασιστικούς στίχους του. Και βέβαια για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ο έγκριτος ποινικολόγος αναρωτιόταν «τι δουλειά είχε ο 15χρονος στα Εξάρχεια;».

Το victim blaming, η ενοχοποίηση και αποδόμηση του θύματος έχει γίνει ψωμοτύρι. Σε αυτό το επεισόδιο, ενοχοποιούνται οι ομοφυλόφιλοι με ρητορική που εμπίπτει στον Ποινικό Κώδικα. Και ενοχοποιούνται και οι οικογένειες... Ο μόνος που δεν φταίει είναι ο άλλος έγκριτος, τον οποίο η εξουσία τον ακολουθεί και λειτουργεί ως αποδεικτικό αθωότητας.

Η ευκολία με την οποία επιρρίπτονται οι ευθύνες στα θύματα είναι σοκαριστική, την ώρα που οι φορείς της εξουσίας, άμεμπτοι και άμωμοι, δεν ήξεραν, δεν έδωσαν σημασία σε φήμες και αντιμετωπίζονται με ασπίδα το «εγνωσμένο κύρος» τους.

Η διορισμένη υπουργός δικαιούται να εξαπατηθεί, και πρέπει να τη στηρίξουν οι άλλοι υπουργοί, αλλά τα θύματα –συχνά ανήλικα– δεν δικαιούνται να αποπλανήθηκαν, να εξαπατήθηκαν.

Όση λάσπη, και θα είναι μπόλικη, εξαπολυθεί κατά των θυμάτων, το #MeToo δεν θα θαφτεί από κάτω. Στο πλευρό των θυμάτων θα σταθούν όλοι εκείνοι που τους πίστεψαν, που έδωσαν τη μάχη ενάντια στη σιωπή. Οι πληγές είναι ανοιχτές και δεν θα κλείσουν, αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη.

Αυτή είναι μια αναμέτρηση του παλιού, που οχυρώνεται πίσω από αναχρονισμούς και διαρκώς γαργαλάει τα συντηρητικά ένστικτα μιας φοβισμένης κοινωνίας, με το καινούργιο που γεννιέται ως ελπίδα μέσα από ένα νέο κίνημα που απελευθερώνεται από τα δεσμά που επέβαλε τόσα χρόνια η σιωπή. Και αυτός είναι ο στόχος, όσοι θέλουν να μιλήσουν, να φοβηθούν, όσοι θέλουν να σπάσουν τη βιτρίνα τής «καθώς πρέπει» κοινωνίας και να καταγγείλουν, θα στοχοποιηθούν, θα υποτιμηθούν, θα κανιβαλιστούν.

Η προσπάθεια είναι ξεκάθαρη. Κανείς να μη μιλήσει, κανείς να μην καταγγείλει. Όποιος τολμήσει, τον περιμένει διαπόμπευση και συκοφαντία. Απέναντι στους επαγγελματίες συκοφάντες, ας γίνουμε επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι.

Απέναντι στο άδικο, ας πάμε με το δίκιο…