ΑΛΝΤΟ ΜΟΡΟ: Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΤΑΛΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ποιος σκότωσε τον Ιταλό πρωθυπουργό;

Ήταν 16 Μαρτίου του 1978, ώρα 9 το πρωί, μια εντελώς συνηθισμένη ημέρα, που τίποτα και κανένα σημάδι δεν προμήνυε ότι θα ήταν μοιραία. Ο Άλντο Μόρο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, μόλις είχε διαβεί την πόρτα της κατοικίας της οδού «forte Trionfale» με το αυτοκίνητό του. Στο πίσω αυτοκίνητο επέβαινε όπως πάντα η πάνοπλη συνοδεία του με κατεύθυνση την εργασία του.

Λίγο αργότερα οι εκτελεστές θα σκύψουν πάνω από τους φρουρούς του Μόρο, δίνοντας τους την χαριστική βολή. Οι 5 σωματοφύλακες του Μόρο, θα γαζωθούν με 91 σφαίρες. Ο Ιταλός πρωθυπουργός μένει αλώβητος, ενώ οι τρομοκράτες, μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχών, τον απαγάγουν, βάζοντάς τον σε ένα αυτοκίνητο, και αναπτύσσουν ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Σύμφωνα με τον τύπο της εποχής

«Ρώμη (Ασσ. Πρες – ΑΠΕ). – Το μεγαλύτερο ανθρωποκυνηγητό στην ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας εξαπέλυσαν χθες οι ιταλικές αρχές ασφαλείας για τον εντοπισμό και τη σύλληψη των απαγωγέων του προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος και πρώην πρωθυπουργού Άλντο Μόρο και την εξάρθρωση της ακροαριστερής οργανώσεως “Ερυθρές Ταξιαρχίες”, που ανέλαβε την ευθύνη για την απαγωγή. Ιδιαίτερη σημασία δίνουν οι ιταλικές αρχές σε πληροφορίες ότι ο απαχθείς Ιταλός πολιτικός θα φυγαδευθεί στην Ελλάδα ή στη Γιουγκοσλαβία. Συγκεκριμένα, άγνωστος τηλεφώνησε χθες το απόγευμα στην ιταλόφωνη εφημερίδα του Λογκάνο (Ελβετία) “Κορριέρε ντι Τιτσίνο”, για να καταγγείλει: “Τηλεφωνώ από την Γενεύη σχετικά με την απαγωγή του κ. Μόρο. Χθες βράδυ στη Γενεύη άκουσα άτομα να συζητούν για φυγή στην Ελλάδα ή στη Γιουγκοσλαβία”.»

Ο Άλντο Μόρο κρατήθηκε όμηρος από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες για 55 ολόκληρες ημέρες σε ένα διαμέρισμα που είχε αγοράσει για λογαριασμό της οργάνωσης η Άννα Λάουρα Μπραγκέτι ως μέλος της οργάνωσης, ενώ η ίδια αργότερα στην φυλακή θα αφηγηθεί γλαφυρά, τα όσα έζησε φροντίζοντας τον Μόρο τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, στο βιβλίο της με τίτλο «Άλντο Μόρο – η ομηρία». Μάλιστα μία από τις καθημερινές τελετουργίες ήταν να σερβίρει τον Μόρο με έναν δίσκο με τραπεζομάντιλο, που περιλάμβανε τα αγαπημένα του μπισκότα, ενώ η ίδια καθημερινά πήγαινε στην εργασία της για να μην κινήσει την παραμικρή υποψία, αφήνοντας πίσω της ομάδα ένοπλων συντρόφων.

Μάλιστα στο βιβλίο της η Μπραγκέτι ανέφερε ότι «η απόφαση να σκοτώσουμε τον Αλντο Μόρο δεν πάρθηκε μόνο από το εκτελεστικό γραφείο, αλλά από ολόκληρη την οργάνωση». Και όταν αργότερα ρωτήθηκε από δημοσιογράφο ακριβώς για την απόφαση αυτή, αυτά τα όσα καταμαρτύρησε υπήρξαν συγκλονιστικά. «Ναι, υπάρχει συλλογική ευθύνη. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι υπεύθυνος μιας πολιτικής δολοφονίας μόνο αυτός που πάτησε τη σκανδάλη, μα και εκείνοι που συνεργάστηκαν, ενέκριναν, οργάνωσαν, αποφάσισαν. Θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνο για τον θάνατο του Αλντο Μόρο αν και δεν τον σκότωσα εγώ, αν και ήμουν αντίθετη με την εκτέλεσή του»...

Άλντο Μόρο – Ο μοιραίος στόχος και τα αναπάντητα ερωτήματα

Αξίζει να σημειωθεί ότι O αρχηγός της προσωπικής του φρουράς είχε διαμαρτυρηθεί, με έκθεση -που εξαφανίστηκε κατά περίεργο λόγο- για τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας του πολιτικού, ο οποίος προφητικά είχε πει σε φίλο του, γερουσιαστή, πως “θα μας κάνουν να πληρώσουμε την πολιτική μας”. Εξίσου σημαντικό είναι, ότι 45 λεπτά πριν την απαγωγή υπήρξε ειδοποίηση -στα στελέχη του σοσιαλιστικού κόμματος- για απόπειρα δολοφονίας του Μόρο, από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Οι τρομοκράτες είχαν φωτογραφήσει τον όμηρο, μπροστά σε ένα αστέρι που ήταν μεταξύ των λέξεων 'Brigate Rosse' (Ερυθρές Ταξιαρχίες), ενώ απαιτούσαν την απελευθέρωση 13 συντρόφων τους (ο ιδρυτής Ρενάτο Κούρτσιο και άλλα 12 μέλη δικάζονταν στο Τορίνο), ώστε να αφήσουν τον ηγέτη των Χριστιανοδημοκρατικών ελεύθερο. Ο Μόρο έγραψε 86 επιστολές που απηύθυνε στα μέλη του κόμματος του, στην οικογένεια του και τον Πάπα Παύλο τον VI. Κάποια εστάλησαν, άλλα βρέθηκαν σε κρησφύγετο των Ερυθρών Ταξιαρχιών, στο Μιλάνο. Σε ένα αναρωτιόταν “μήπως κρύβεται πίσω από αυτό που μου συμβαίνει αμερικανική ή γερμανική εντολή;”.

Οι Αμερικανοί που έσπευσαν στη Ρώμη συνέστησαν στην ιταλική κυβέρνηση να μην διαπραγματευτεί με τους τρομοκράτες, όπως και έγινε. Αργότερα σε ντοκιμαντέρ αποκαλύφθηκε ότι ενώ οι αρχές είχαν στην διάθεσή τους στοιχεία, για τους απαγωγείς τρομοκράτες, αναφορικά με το κρησφύγετό τους, έκαναν σωρεία λαθών.

Στις 9 Μαΐου του 1978, ο Άλντο Μόρο βρίσκεται νεκρός στο πορτμπαγκάζ ενός Ρενό 4L. Οι τρομοκράτες τον εκτέλεσαν με 10 σφαίρες. Μάλιστα είχε προηγηθεί ανώνυμο τηλεφώνημα στην αστυνομία. Ο μοιραίος άνδρας ήταν μόλις 62 χρονών.

Κάποιοι θεωρούσαν επικίνδυνο τον ευρωκομμουνισμό» θα πει αργότερα ο Ιταλός δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Ιl Segreto»

(Το Μυστικό), Αντόνιο Φεράρι, τόσο για την υπόθεση δολοφονίας του Μόρο όσο και τις ανομολόγητες επιρροές ξένων κέντρων εξουσίας, που στόχευαν στην παρεμπόδιση κάθε αλλαγής στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Μάλιστα ο διακεκριμένος Ιταλός δημοσιογράφος ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι η δολοφονία Μόρο στόχευε αφενός στο να μην ενισχυθεί ο ευρωπαϊκός και διεθνής ρόλος της Ιταλίας και αφετέρου στο να αποτύχει το πολιτικό πείραμα του ιστορικού συμβιβασμού, στο οποίο ο Άλντο Μόρο είχε ξεκάθαρα επενδύσει.

Το 2019 εκδόθηκε το επίμαχο βιβλίο “Το Μυστικό: η αληθινή ιστορία της απαγωγής του Άλντο Μόρο”. Μάλιστα ενώ ήταν ήδη έτοιμο λίγους μόνο μήνες μετά τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού, κανείς δεν δεχόταν να το εκδώσει. Είχε ολοκληρώσει την έρευνα του, εν τούτοις δεν είχε αποδεικτικά στοιχεία για όσα είχε γράψει και για αυτό το 'έδωσε' ως μυθιστόρημα, στο οποίο “οι νέοι που δεν έζησαν εκείνα τα χρόνια θα ανακαλύψουν τι ήταν η τότε Ιταλία, με την τρομοκρατία.

*Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες (Brigate Rosse στα ιταλικά) ήταν τρομοκρατική οργάνωση που έδρασε κυρίως στην Ιταλία. Η δράση της περιλάμβανε δολοφονίες, απαγωγές και ληστείες μεταξύ άλλων κατά τη διάρκεια των μολυβένιων ετών και είχε ως στόχο να αποσταθεροποιήσει την Ιταλία. Σχηματίστηκε το 1970 και είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός «επαναστατικού» κράτους μέσα από τον ένοπλο αγώνα και την έξοδο της Ιταλίας από το ΝΑΤΟ. Πρότυπα για την οργάνωσή της ήταν οι λατινοαμερικάνικες ομάδες αντάρτικου πόλεως, όπως οι Τουπαμάρος, και το ιταλικό κίνημα αντίσταση το 1943-45.