Μπορεί κάποιος να ελέγξει το μυαλό μας;

Αφορμή στάθηκε ένα video, που έπεσε στην αντίληψή μου στο διαδίκτυο και αποτέλεσε το αντικείμενο κουβέντας και ανταλλαγής απόψεων στην παρέα μας. Ο τίτλος αρκετά «πιασάρικος», αφού σου καλλιεργούσε τον φόβο ότι μπορεί να είσαι λίγο ρομπότ και να μην το ξέρεις.
Πρόκειται για κάποιο πείραμα πάνω στον τρόπο που αντιδρά ο άνθρωπος ως μέλος μιας ομάδας. Το σκηνικό εκτυλίσσεται στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου, όπου οι παρευρισκόμενοι, που είναι στο «κόλπο», σηκώνονται κάθε φορά που ακούνε έναν συγκεκριμένο ήχο, ενώ η «ανυποψίαστη» κοπέλα, η οποία στην αρχή παρατηρεί αυτήν την κίνηση έκπληκτη, μετά από λίγη ώρα υιοθετεί την ίδια συμπεριφορά, ώστε να μπορέσει να ενσωματωθεί στην ομάδα, και στην συνέχεια δίνει εκείνη το παράδειγμα στους νεοφερμένους, που με την σειρά τους κάνουν το ίδιο.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Μπορεί να ελέγξει κάποιος άλλος το μυαλό μας, έτσι ώστε να επηρεάζει τις αντιδράσεις μας; Είμαστε άβουλα ρομπότ, που μας επιβάλλουν να κάνουμε κάτι; Δεν έχουμε ελεύθερη βούληση;

Θα καταθέσω, λοιπόν, την προσωπική μου άποψη. Είναι άλλο θέμα το να επηρεαζόμαστε και να ακολουθούμε συμπεριφορές, που ανταποκρίνονται σε κοινωνικούς προγραμματισμούς και πρότυπα, ώστε να μπορούμε να ενταχθούμε σε μία ομάδα, και άλλο να πιστεύουμε ότι κάποιος μπορεί να μας «εμφυτεύσει ένα τσιπάκι» στον εγκέφαλο και να μας υπαγορεύει να κάνουμε κωλοτούμπες. Σαφώς και επηρεαζόμαστε ή μαθαίνουμε παρατηρώντας τους άλλους από πολύ μικρή κιόλας ηλικία, σαν παιδάκια, βλέποντας τι κάνουν οι γονείς, οι δάσκαλοι και τα άλλα παιδιά, σαφώς και μαθαίνουμε ότι πρέπει να ακολουθούμε κάποιους κανόνες, για να μας δέχονται οι άλλοι, για να μπορούμε να συμβιώνουμε κ.λπ. Σαφώς έχει αποδειχτεί μέσα από πειράματα ότι η πληροφορία καταγράφεται σιγά-σιγά στο DNA του κάθε είδους (υπάρχει το πείραμα με την μαϊμού, που ξεφλούδισε μια μπανάνα για να την φάει. Την κίνησή της μιμήθηκαν μετά από λίγο και οι υπόλοιπες μαϊμούδες της ίδιας ομάδας, ενώ μετά από κάποιο διάστημα άρχισαν να κάνουν το ίδιο και άλλες μαϊμούδες, από διαφορετικές ομάδες, σε άλλες περιοχές, χωρίς να έχουν έρθει σε επαφή μεταξύ τους).

Οι απόλυτοι κυρίαρχοι του μυαλού μας όμως είμαστε εμείς. Οι αντιδράσεις μας οφείλονται στο πώς αντιμετωπίζουμε ένα ερέθισμα, περνώντας το μέσα από το εξελισσόμενο ή το υποσυνείδητο σύστημα πεποιθήσεών μας. Το έχουμε αναφέρει πολλές φορές στα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ.
Όταν, λοιπόν, μάθουμε να αναλύουμε μέσα από την αυτογνωσία τον εαυτό μας, κατανοώντας τι είναι αυτό που μας ωθεί στην συγκεκριμένη συμπεριφορά, κανείς δεν μπορεί να μας χειραγωγήσει. Κανείς δεν μπορεί να μας φοβίσει να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε. Έχοντας καταλάβει τον τρόπο που λειτουργεί ο νους μας, και έχοντας αναλάβει την ευθύνη της πραγματικότητάς μας, ξέρουμε ότι τίποτα δεν γίνεται παρά την θέλησή μας, ξέρουμε ότι δεν κινδυνεύουμε από την γνώμη των άλλων και κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει ή να μας επηρεάσει, εάν δεν το επιτρέψουμε. Και, το κυριότερο, μαθαίνουμε να ακούμε την εσωτερική μας φωνή, την μόνη «αρμόδια» να μας πει τι είναι καλό για εμάς, και να πράττουμε σύμφωνα με την συνείδησή μας.
Και μία πρόταση: Με δεδομένο ότι έχουμε την τάση να μιμούμαστε συμπεριφορές και με δεδομένο επίσης ότι όλοι με τις πράξεις μας καταθέτουμε το πετραδάκι μας στο συλλογικό ασυνείδητο και στην διαμόρφωση του ανθρώπινου DNA γενικότερα, ας το εκμεταλλευτούμε, για να διαδώσουμε συμπεριφορές που εξυπηρετούν το ανώτερο καλό. Πράττοντας κάθε μέρα με κριτήριο τι θα θέλαμε να κάνουν οι άλλοι για εμάς και τι δεν θέλουμε να κάνουν οι άλλοι σε εμάς, λειτουργώντας με κίνητρο την αγάπη, την τιμιότητα και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο, ας γίνουμε εμείς το παράδειγμα για ένα τέτοιο μοτίβο συμπεριφοράς. Είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξουμε τον κόσμο μας!