ΤΑ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΩΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΣΗΨΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Τα όσα εκτυλίχθηκαν πριν από λίγες μέρες στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, με την σχεδιασμένη επίθεση των αντιδραστικών-ακροδεξιών ομάδων στο Καπιτώλιο, υπό την καθοδήγηση του Τραμπ, έχοντας την ανοχή των μηχανισμών καταστολής, δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία. Αρκετούς μήνες πριν τις εκλογές, αλλά και στη συνέχεια, κλιμακώνοταν η διαπάλη ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης των ΗΠΑ και των πολιτικών της κομμάτων, Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών. Αυτή η αντιπαράθεση εκφράζεται σε πολλά ζητήματα, ο πυρήνας της όμως είναι: ποιο μίγμα αστικής διαχείρισης της νέας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης θα επικρατήσει ώστε να περάσουν τα αμερικανικά μονοπώλια σε φάση ισχυρής κερδοφορίας. Κατ’ επέκταση με ποιο μίγμα εξωτερικής πολιτικής θα υπερασπιστούν οι ΗΠΑ την πρωτοκαθεδρία τους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα έναντι των ανταγωνιστών τους, ιδιαίτερα της Κίνας.  

Στις ΗΠΑ σήμερα το 5% του πληθυσμού κατέχει πάνω από το 80% του πλούτου. Με άλλα λόγια η ισχύς των αμερικανικών μονοπωλίων, που είναι πρώτα στο κόσμο, μεταφράζεται σε εξαθλίωση για τα δεκάδες εκατομμύρια των Αμερικανών εργαζομένων, που είναι αυτοί που παράγουν όλον τον πλούτο. Οι ΗΠΑ είναι μια βαθιά ταξικά διαιρεμένη κοινωνία όπου η σήψη, ο παρασιτισμός, οι αντιδραστικές ιδεοληψίες και ο ανορθολογισμός του καπιταλιστικού κόσμου έχουν φτάσει στο απόγειο τους.  

Τα δύο αυτά κυρίαρχα αστικά κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία για πάνω από 150 χρόνια(!) είναι απολύτως συνυπεύθυνα για τα τεράστια προβλήματα και τα αδιέξοδα που βιώνει σήμερα ο αμερικανικός λαός, την τεράστια φτώχεια, τα δεκάδες εκατομμύρια των ανέργων, το ρατσισμό, την καταπίεση και την αστυνομική βία. Είναι υπεύθυνα για την παντελή έλλειψη δημόσιου συστήματος υγείας και κοινωνικής ασφάλισης που έχει οδηγήσει στην τραγωδία των 22 εκατομμυρίων κρουσμάτων και των 370.000 νεκρών από την πανδημία του COVID-19.

Ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών είναι υπεύθυνες για δεκάδες ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επιθέσεις, σφαγές λαών, πραξικοπήματα και ανατροπές εκλεγμένων κυβερνήσεων. Ο ελληνικός λαός έχει σκληρή πείρα επί αυτού, άλλωστε ο Χάρι Τρούμαν, που ήταν ο πρόεδρος που έριχνε τις βόμβες ναπάλμ στα βουνά της Ελλάδας την περίοδο του εμφυλίου (1946-49), ήταν από το Δημοκρατικό κόμμα, όπως και ο Λίντον Τζόνσον που το 1967 στήριξε το πραξικόπημα και τη Χούντα των συνταγματαρχών.     

Προφανώς τα δύο κόμματα δεν ταυτίζονται, αυτό δεν θα εξυπηρετούσε την κυβερνητική εναλλαγή και τελικά την σταθερότητα της αστικής εξουσίας. Έχουν διαφορετικές ιστορικές καταβολές, αλλά και διαφορετικές προτεραιότητες σήμερα. Είναι δεδομένο ότι ο Τραμπ επένδυσε στο ρατσισμό, στα ξενοφοβικά και αντιδραστικά/ακροδεξιά αντανακλαστικά ενός τμήματος της αμερικανική κοινωνίας. Αυτό δεν το έκανε επειδή είναι τρελός ή παρανοϊκός, όπως βολικά θέλουν ορισμένοι να τον παρουσιάζουν. Ο Τραμπ, παρότι ο ίδιος είναι γελοία προσωπικότητα, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για την δουλειά που του ανέθεσε η αστική τάξη, δηλαδή να προστατεύσει πιο επιθετικά τα συμφέροντα της στην αρένα του διεθνούς ανταγωνισμού. Το βασικό σύνθημά του «Κάντε την Αμερική ξανά μεγάλη» (MAGA) εκφράζει την ανάγκη στήριξης και προστασίας των αμερικανικών μονοπωλίων έναντι των ξένων ανταγωνιστών τους, την ώρα που αλλάζει ραγδαία ο συσχετισμός δυνάμεων στο διεθνές σύστημα. Όμως ο εθνικισμός/προστατευτισμός και κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το σίγουρο είναι πως και η νέα διακυβέρνηση των Δημοκρατικών θα συνεχίσει την πολιτική της στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου, την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα ενάντια στους λαούς. Αυτό που δε θα κάνει, είναι να δώσει απάντηση στα μεγάλα προβλήματα του αμερικανικού λαού. 

Αλληλεγγύη στην εργατική τάξη και τον λαό των ΗΠΑ

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, μαζί με δεκάδες κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα από όλο τον κόσμο, αλλά και πλήθος μαζικών οργανώσεων, συνδικάτων, φοιτητικών συλλόγων κ.α, χαιρέτησαν και εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις που ξέσπασαν στις ΗΠΑ μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Ήταν ένα ξέσπασμα δίκαιης οργής και αγανάκτησης ενάντια στη ρατσιστική καταπίεση (ταξική στην ουσία της) και τη βάρβαρη αστυνομική βία, που υφίστανται για δεκαετίες οι αφροαμερικανοί και οι άλλες μειονότητες των ΗΠΑ. 

Οι μεγάλες αυτές λαϊκές κινητοποιήσεις απέδειξαν πως υπάρχουν ζωντανές εργατικές-λαϊκές δυνάμεις στις ΗΠΑ, που μπορούν να βγουν μπροστά στον αγώνα για τα σύγχρονα δικαιώματα τους. Αυτό που είναι φανερό πως λείπει από τις ΗΠΑ είναι ένα επαναστατικό εργατικό κόμμα, που να μπορεί να εκφράζει τα αυτοτελή συμφέροντα των εργαζομένων, να μπορεί να εμβαθύνει το περιεχόμενο των αγώνων προς την κατεύθυνση της αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος, στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια, ανεργία, ρατσισμό και πολέμους. Σε έναν τέτοιο αγώνα βρίσκεται η ελπίδα για το λαό των ΗΠΑ.