«TO #METOO, ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ “ΑΥΡΙΟ”»

Τους τελευταίους μήνες έχουμε όλοι μας γίνει μάρτυρες μιας σωρείας αποκαλύψεων φαινομένων κάθε μορφής παρενόχλησης (σεξουαλικής, σωματικής, λεκτικής, ψυχολογικής), που συνέβαιναν επί χρόνια σε πολλούς εργασιακούς, και όχι μόνο, χώρους. Τον κύκλο αυτών των αποκαλύψεων «άνοιξαν» σπουδαίες αθλήτριες και αθλητές μας, και συνέχισαν άτομα που ανήκουν στον χώρο του θεάματος. Δεκάδες γυναίκες και άντρες βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν, να αποκαλύψουν οδυνηρές εμπειρίες τους και να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη.

Οι περιγραφές για σκηνικά βίας, απειλών και εν γένει απαράδεκτων συμπεριφορών, που καλούνταν να αντιμετωπίσουν καθημερινά ανήλικοι ή ενήλικοι αθλητές και καλλιτέχνες, από άτομα, τα οποία είχαν κάποιας μορφής εξουσία πάνω τους (σκηνοθέτες, πρωταγωνιστές, παραγωγούς ή προπονητές και παράγοντες ομοσπονδιών, αντίστοιχα), προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ανελιχθούν στον εργασιακό τους χώρο, υπήρξαν σοκαριστικές. Είναι αδιανόητο ότι στην εποχή μας, μια εποχή σύγχρονη, με δεδομένο –υποτίθεται– τον σεβασμό θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως αυτών στην εργασία και την προσωπική ελευθερία, συνάνθρωποί μας καλούνταν να ανεχθούν συμπεριφορές μειωτικές της αξιοπρέπειάς τους, για να επιτύχουν τους επαγγελματικούς τους στόχους. Και μάλιστα, αναγκάζονταν να τα υποστούν όλα αυτά σιωπηρά, πιστεύοντας ότι, και να τα καταγγείλουν κάπου, δεν θα τύχουν καμιάς συμπαράστασης.

Με μεγάλη ανακούφιση διαπιστώσαμε ότι αυτό δεν ισχύει. Καμία και κανένας δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μόνος σε αυτό. Από την πρώτη σχετική καταγγελία, ήρθε η δεύτερη και ύστερα η Τρίτη, και μαζί τους οι μαζικές δημόσιες δηλώσεις στήριξης των θυμάτων. Ενώσαμε όλοι τις φωνές μας και είπαμε «είμαι κι εγώ μαζί σου, δεν είσαι μόνος», «συνέβη και σε εμένα», «φτάνει πια». Γεννήθηκε, έτσι, το ελληνικό κίνημα «MeToo», σε συνέχεια του παγκόσμιου κινήματος, που ξεκίνησε από την Αμερικανίδα ακτιβίστρια Ταράνα Μπερκ, το 2006.

Η «επανάσταση» αυτή, που επιτέλους έγινε, πρέπει να συνεχιστεί και να αποδώσει καρπούς. Δεν γίνεται να αποτελέσει απλά ένα «πυροτέχνημα», που θα χαθεί στο πέρασμα του χρόνου. Το ελληνικό «ΜeToo» είναι μια σημαντική κατάκτηση των θυμάτων, που πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα έχει τη διάρκεια και την ένταση που χρειάζεται.

Πολύ σημαντικές προς αυτή την κατεύθυνση είναι οι πρωτοβουλίες που πήρε άμεσα η ελληνική κυβέρνηση. Μεταξύ αυτών, βρίσκουμε την αναστολή παραγραφής των εγκλημάτων κατά ανηλίκων έως την ενηλικίωση με την εισαγωγή νέων ηλικιακών ορίων, την –κατά προτεραιότητα– αντιμετώπιση των εγκλημάτων κατά ανηλίκων, την τήρηση ειδικού μητρώου για όλους τους επαγγελματίες που έρχονται σε επαφή με ανηλίκους, τη θέσπιση ειδικού παραπτώματος «παρενόχλησης στον χώρο εργασίας», την εισαγωγή ειδικού μαθήματος κατά της παρενόχλησης στα σχολεία, καθώς και τη δημιουργία κεντρικής διαδικτυακής πύλης, του metoo.gov.gr, όπου θα μπορούν να υποβάλλονται οι σχετικές καταγγελίες σε πραγματικό χρόνο.

Με αυτά τα σημαντικά μέτρα εκ μέρους της Πολιτείας, αλλά και με τη συνεχή, δική μας εγρήγορση κατά αυτών των φαινομένων, όλη η πρόοδος που έγινε το τελευταίο διάστημα με το κίνημα «ΜeToo» δεν πρόκειται να πάει χαμένη.

Αντίθετα, θα αποτελέσει πολύτιμη παρακαταθήκη για τα παιδιά μας. Μια «δικλείδα ασφαλείας» για ένα ασφαλέστερο και δικαιότερο εργασιακό μέλλον και, γενικότερα, για ένα καλύτερο «αύριο» για όλους μας. Ένα «αύριο» απαλλαγμένο από κάθε μορφή κακοποίησης. Μια κοινωνία, όπου καμιά και κανείς μας δεν θα αναγκάζεται να κάνει ή να ανέχεται πράγματα που δεν θέλει, από τον φόβο της κατακραυγής των άλλων ή στον βωμό μιας δήθεν επιτυχημένης καριέρας.